Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Mag ik er nog een, juf?’ Verlekkerd kijkt het frêle, blonde ding naar de pindakaas en de kuipjes met smeerleverworst en smeerkaas. ‘Ja hoor, als je nog lust, ga je gang.’ ‘Mmmmm, lekker!’ Ze geniet! Juf Jedermann neemt al een tijdje extra eten mee, omdat er van haar lunch regelmatig nog maar bar weinig over is. Er zitten dit keer  voor de ochtendpauze vijf leerlingen met een bordje en een mes aan haar instructietafel crackers te smeren en Tirana is de laatste tijd een vaste klant. ‘Ik ben mijn eten vergeten’ is een opmerking die ze veel te vaak hoort.

Het is hartje winter als Tirana ’s morgens – weer te laat – op school komt in witte sokjes, zwarte lakschoentjes, een zomerjurkje en een vestje terwijl het buiten vriest dat het kraakt. ‘Mooi hè?’, zegt ze met veel bravoure, alsof het haar vrije keuze is. Gelukkig zijn lieve collega’s bereid haar klas buiten in de gaten te houden terwijl juf Jedermann naar kleren zoekt om haar lekker warm aan te kleden. Tirana rilt nog na en verbreekt na lange tijd eindelijk het door haar moeder opgelegde spreekverbod. Juf Jedermann kan wel huilen als ze hoort hoe de rode brandplek net boven haar enkel is ontstaan. Terwijl Tirana dicht tegen haar aankruipt, praat ze over alles wat haar dwars zit: ‘Ze lachen me uit en ze pesten me.’, huilt ze. Eén jongen in de klas maakt het wel erg bont. Juf Jedermann krijgt ineens een idee: ‘Als je hem uitlegt hoeveel pijn hij je doet, denk je dat dat helpt?’

 ‘Pak je stoel maar, want we gaan eerst in de kring.’, zegt ze als de pauze afgelopen is. Zelf zet ze een extra stoel neer tegenover haar eigen stoel. Iedereen kijkt verbaasd. Nu in de kring en een extra stoel? Zou er nog iemand komen? Maar het loopt anders dan ze denken. ‘Ik heb ontdekt dat sommige kinderen in de klas niet zo aardig tegen elkaar zijn’, begint juf Jedermann, omdat ze niet de aandacht op Tirana wil vestigen, al zullen de slimmeriken het wel doorhebben. En dan volgt de eerste ‘ronde’  waarin iedereen een kans krijgt om zijn zegje te doen. Joris wordt door bijna alle kinderen genoemd.  Het is erger dan ze dacht. Ze nodigt hem uit om op de lege plaats te gaan zitten.

Ze hoopt dat ze het juiste besluit heeft genomen ook al wordt er in geen ‘pest’boek over deze oplossing gerept. Ze legt uit: ‘Wie wat tegen Joris wil zeggen, mag op mijn stoel zitten. Om de beurt hoor.’, grapt ze om een beetje van de spanning weg te nemen.’ Er schiet zo’n groot aantal vingers de lucht in dat Joris er zelf nog het meest van schrikt. Grote en kleine pesterijtjes passeren de revue en worden uitgepraat en opgelost. Als laatste gaat het kleinste meisje van de klas op de stoel zitten. Wat een lef dat ze de confrontatie aandurft! Ze weet zo goed duidelijk te maken hoeveel leed haar door hem is aangedaan, dat er af en toe iemand een traan wegveegt. Als Tirana uitgesproken is, blijft het doodstil tot Joris  zich uit de grond van zijn hart verontschuldigt. Wat is juf Jedermann opgelucht!

Dan mag Tirana even op adem komen bij de intern begeleidster. Als de ib’er even later zonder haar in de klas komt, maken háár woorden minstens evenveel indruk: ‘Als jullie moeder morgen niet uit bed wil komen, er niet voor heeft gezorgd dat er iets te eten is en er is niets meer in de kast om aan te trekken omdat ze nog steeds niet gewassen heeft, zouden jullie vast en zeker zeggen: ‘Ik heb niets om aan te trekken, dan ga ik vandaag maar niet naar school. Ja toch?’ Iedereen bevestigt dat. ‘Maar Tirana doet dat niet, die denkt: Dan trek ik mijn zomerkleren maar aan want ik wil naar school. Daar zouden we allemaal trots op moeten zijn, vinden jullie niet?’ Het gezicht van Joris wordt vuurrood!

Het heeft veel voeten in de aarde en het duurt lang, maar uiteindelijk wordt er een pleeggezin gevonden waar de kinderen krijgen wat hun rechtens toekomt: voeding, kleding, rust, warmte en geborgenheid. Niet te geloven dat sommige kinderen voor zo iets vanzelfsprekends moeten knokken.