Het heeft in de Nieuwsbrief en op de schoolsite gestaan. Gisteren heeft Evelien de klas nog met de kinderen versierd en nu is het dan zo ver: Juf Jedermann is jarig! Maar als Behice op school komt, schieten de tranen in haar ogen als ze de slingers ziet hangen. Vergeten, helemaal vergeten! Ze rent de klas weer uit, haar tante achterna.
Vanuit het keukentje kan ze alles zien. Ze herkent het lieve meisje nauwelijks, ze stampt op de grond en huilt hartverscheurend. Maar tantelief kijkt op haar horloge en schudt onverbiddelijk nee. Ze moet nu echt naar haar werk. Uiteindelijk is het weer stil op de gang.
Als ze de verstopte cadeautjes een voor een aan het zoeken is, ziet ze in haar ooghoek iemand heel stil binnen komen. Behice gezicht klaart helemaal op als ze snel een pakje in haar handen gestopt krijgt. Het is gelukt! Juf Jedermann doet of ze het niet merkt.
‘Zoek maar juf’, zegt Behice als haar cadeautje gevonden moet worden. Net alsof er hiervoor geen crisis was. ‘Warm, warmer, koud, heet, oehoe, heet!’ En ja hoor. Juf jedermann vindt het en pakt het gauw uit. Ze is bij dit pakje wel heel erg benieuwd wat erin zit. Behice ook, ze zit er bijna bovenop. Welke oplossing heeft haar tante in zo’n korte tijd bedacht? Tijd om nog iets te kopen was er niet.
Als het cadeautje is uitgepakt, staan ze samen vol verbazing naar de inhoud te kijken. Juf Jedermann heeft niet meteen door wat het is. ‘Ruiken juf? Lekker? ’ en Behice drukt voorzichtig op het knopje. Een sterke, zoete bloemengeur drijft haar neus in. “Dat had u niet gedacht hè juf? En dan begrijpt ze het. Ze houdt een ………… aangebroken spuitbus deodorant in haar hand. ‘D.. d …. dank je wel Behice, nee, dat had ik zeker niet gedacht. Wat een verrassing!’
En dat is het inderdaad.
