Juf Jedermann Blogs Met Passie

Ze is net in gedachten verzonken over ‘hoe heerlijk het toch is om juf te zijn’ als ze gesnik hoort. Naast haar staat Sherine. In de mooie, donkere ogen van het knappe kinderkoppie blinken grote waterlanders die langzaam over haar wangen naar beneden rollen. Nou, dat is echt verdriet, dat zie je zo. ‘Wat is er meid? Ben je gevallen?’ Sherine schudt haar hoofd, maar het snikken wordt intenser nu ze weet dat er iemand is die haar troosten kan.

Daar staan ze, doodstil, alsof iemand met een afstandsbediening alleen hun tweetjes even heeft stil gezet en het leven rondom door gaat. Even tegen je juf kunnen aankruipen en je veilig voelen geeft al een goed gevoel. Als het snikken wat minder geworden is, probeert ze het gesprek op gang te brengen: ‘En vanmorgen was je nog zo blij omdat jullie in de vakantie naar een stacaravan in Ouddorp gaan.’ Nou, dat had ze beter niet kunnen zeggen. Het verdriet komt weer in alle hevigheid terug.

‘Vind je het niet leuk meer om naar die stacaravan te gaan?’, vraagt ze verbaasd. ‘Nee’, komt er fluisterend uit. ‘Maar waarom dan niet?’ Ze kan gelukkig haar lachen inhouden als ze het antwoord hoort.  ‘Ik heb nog nooit staande geslapen’.

Sherine begrijpt nu dat de cáravan blijft staan en daarom stacaravan heet en dat de bewoners mogen ‘gaan en staan’ waar ze willen en dat daar ook liggend slapen bij hoort. Gewoon op een bed, een stapelbed. Oeps. Denkt ze nu misschien dat ze met z’n allen op één bed gestapeld worden? Nee, gelukkig niet. Thuis hebben ze ook een stapelbed.

Voor een klein meisje in een vreemd land blijkt de taal een heleboel onverwachte haken en ogen te hebben. Maar voor de rest heeft ze het heerlijk naar haar zin.  Net als de juf, die nog steeds moet glimlachen als ze het woord stacaravan of stapelbed hoort. Wat een heerlijk beroep heeft ze toch!