‘Het is voor Roel
zo’n teleurstelling dat de surprises thuis niet doorgaan.’, vertelt zijn oma
onder het zwemmen. ‘Dat leek hem juist zo leuk.’
Zijn oma heeft duidelijk
medelijden met hem. Logisch. Het eerste jaar dat je niet meer in Sinterklaas
gelooft, moet iets worden waar je jaren later nog over praat.
‘Er zijn zelfs geen
lootjes getrokken.’, gaat ze verontwaardigd door. ‘Koop maar iets voor wie je
wil, werd er gezegd. Hij was zo teleurgesteld. Daarom zijn we woensdag gezellig
samen naar het winkelcentrum gegaan. Het was erg gezellig trouwens.’
‘Zullen we het
Sinterklaashuis nog ingaan?’, vroeg ik toen we klaar waren of ben je daar nu te
groot voor? Dat wilde hij wel. Het huis stond er voor het eerst, dus Roel was
best nieuwsgierig.’
‘Ik heb erover
gelezen!’, zegt juf Jedermann. ‘Hoe was het?’
‘Heel leuk opgezet.
Je kon er knutselen en geschminkt worden. Roel heeft zonder een spier te
vertrekken zijn Pietendiploma aangenomen, omdat hij een paar pakjes in de
schoorsteen had gegooid.’
Oma lacht nog als
ze eraan terugdenkt.
‘En aan het eind
van alle activiteiten zat Sinterklaas te wachten. Die kreeg natuurlijk een hand
van ons. Maar we schrokken wel een beetje.’
‘Zo Roel, ben je
met oma Alders op stap?’, zegt Sinterklaas ineens als we komen aanlopen. Hè?
Zelfs ik was verbaasd. Ik keek naar zijn ogen, maar herkende hem niet.
‘Hoe kan hij nou
weten wie wij zijn?’, vroeg Roel bedremmeld.
‘Tja, dat vraag ik
mij ook af. Zou hij dan toch bestaan?’, flapte ik eruit. Dat had ik misschien
beter niet kunnen zeggen, want hij is er nog steeds mee bezig.
‘Weet je’,
vertrouwt ze juf Jedermann toe, ‘ik voel me zelf ook een beetje ongemakkelijk.
Ik weet nog steeds niet wie het was.’
Juf Jedermann
glimlacht. Een onvergetelijke middag dus, waar je nog jaren later in geuren en
kleuren over kunt vertellen. Precies wat Roel nodig had. Goed
gedaan Sinterklaas.
