Er staan
twee jongens bij haar hek. Ze vragen iets, maar het enige wat ze ervan verstaat
is ‘karweitje’.
‘Wat voor
karweitje?’, vraagt ze. De jongens vervelen zich waarschijnlijk.
‘Nou,
vuilniszakken wegbrengen of zo.’
‘Die heb ik
zelf net weggebracht, een andere keer misschien’.
Ze verwacht niet dat ze nog eens langs zullen komen.
Verveling is vaak verrassend snel weer verdwenen en maandag is de zomervakantie
ook voor de laatste groep basisscholen voorbij.
Als juf
Jedermann het volgende weekend even met haar buurvrouw bijpraat over háár
eerste werkweek, ze is kleuterjuf, komen
de jongens tot haar verbazing weer aanrijden en stoppen bij het hek van de
buurvrouw. Ook nu verstaat ze alleen het woord ‘karweitje’.
‘Nee’, zegt
de buurvrouw.
Hé, ze
heeft net haar pedaalemmerzak eruit gehaald, die kan ze wel meegeven. Juf
Jedermann loopt naar haar tuin en pakt het zakje.
‘Ik heb
verder geen klusjes meer, dus je hoeft niet terug te komen hoor.’
De jongens kijken elkaar verbaasd aan. Heeft ze iets vreemds
gezegd?
En dan komt
ze erachter dat ze steeds het belangrijkste deel van de zin niet heeft
verstaan: ‘Heitje voor een karweitje.’ Ze zal moeten betalen voor een klusje
van niets, want binnen vijf minuten zijn de jongens weer terug. Zelfs een
‘heitje’ zou omgerekend al uitkomen boven het bruto minimum uurloon van een
15-jarige en die moet er dan een 36-urige werkweek voor maken. Toch kan ze
niets anders doen dan haar portemonnee pakken. Maar zoals altijd zit er nooit
in wat je nodig hebt. Deze keer zitten er alleen maar twee eurostukken in en
wat muntjes. En twee euro geven voor het wegbrengen van een pietepeuterig zakje
huisvuil is helemaal buiten proporties.
Zou ze het met het kleingeld redden?
Ze komt er
net niet. Met de twee muntjes van één eurocent, die de plaatselijke supermarkt
nog steeds teruggeeft, komt ze op 22 eurocent. Balen.
Ze
overhandigt de oudste van de twee 22 centen.
‘Je hebt
nog drie cent van me tegoed.’
Hij kijkt
haar wazig aan en begint het geld te tellen.
‘Weet je
eigenlijk wel wat een heitje is?’, vraagt ze als ze zijn verbaasde gezicht
ziet.
Hij schudt
zijn hoofd.
‘Dat is een kwartje.’
Verbouwereerd
stapt hij even later op zijn fiets en rijdt samen met zijn broer weg. Pas dan
dringt het tot haar door wat ze heeft gezegd: Een heitje is een k w a r t j e.
Ze schiet in de lach om haar eigen domheid. Lekker duidelijk, maar niet heus.
Geen wonder dat hij verbaasd naar de 22 eurocent keek die
hij in zijn handen gestopt kreeg.
