‘Mag ik het nog even afmaken, juf? Ik moet tóch
overblijven.’
Aysa is een slimme meid, wil goed werk leveren en ook nog
eens mooi schrijven. Tja, dat kost tijd.
‘Is goed hoor meid, dan zal ik even de ‘overblijfjuf‘
waarschuwen dat je wat later komt.’
Over een half uur – als de rest
van de school ook uitgaat – gaan ze pas eten. Dus tijd genoeg.
Als ze terug komt, blijft ze
even bij Aysa staan en schuift haar bril omhoog om haar werk eens goed te
bekijken. (Ze kan dichtbij beter zien zónder bril, ook al wordt hij met een
leesgedeelte gecorrigeerd.) Jeetje, wat kan die meid toch mooi schrijven, maar
het nadeel is wel dat het zo lang duurt.
‘Ik hoef jou niets meer te leren
wat schrijven betreft, wat is het weer mooi, Aysa! Weet je waar we nog wel op
kunnen oefenen? Dat het wat sneller gaat.’ Ze glimlacht om zichzelf. Het zou
niet in haar opkomen om te zeggen Schiet
op meid, ik wil gaan eten, terwijl ze best al een boterhammetje zou lusten.
Aysa kijkt op, wil antwoord geven, maar zegt iets heel anders dan ze van plan
was.
‘Zet uw bril op, juf, alstublieft!’
Dramatisch slaat het meisje haar handen voor haar ogen. Ze
huivert er overdreven bij. Juf Jedermann is zich van geen kwaad bewust.
Verbaasd laat ze de bril weer op haar neus zakken. ´Wat is er dan?
Aysa gluurt tussen haar handen door en haalt opgelucht adem
als ze ziet dat de bril weer op juf Jedermann’s neus staat.
‘Ik vind het eng als u uw bril afzet.’
Au, dat komt hard aan, al weet
ze het zelf natuurlijk ook wel.
De huid onder haar ogen zwelt regelmatig bij extreme warmte
of als ze moe is en het is haar eigen schuld. Zodra ze het zich kon veroorloven,
is ze op contactlenzen overgestapt, omdat ze zo’n verschrikkelijke hekel aan
een bril had. In haar tijd waren dat van die harde lenzen, die soms knap konden
irriteren.
‘Niet wrijven, daar krijg je
wallen van! Je moet deppen.’, riep een van haar vriendinnen jaar in, jaar uit
en gaf haar dan nog net geen tik op haar
handen, al scheelde het niet veel. Ze had gelijk.
Ook al heeft ze het aan zichzelf
te ‘danken’, ze is blij met haar eigen positieve benadering nu ze het effect
van een negatieve ervaart. Zeker een punt om aandacht aan te besteden in de
hele groep! In gedachte stoeit ze al met de kringgesprekken.
Hoe kan ze die het beste aanpakken?
Dan krijgt ze de verrassing van
haar leven. Sommige kinderen blijken het van nature in zich te hebben! Een schat van een kleuter die vol
overgave bij haar zit te verven, kijkt haar bedachtzaam aan en zegt: ‘Ik vind
je mét bril leuker.’ Juf Jedermann wordt er helemaal blij van.
Jammer dat Aysa het niet meer
hoort. Ze heeft haar schrift allang ingeleverd.
