Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Oh meiden, ’t is dierendag morgen’, zegt Rita, de nieuwe ib’er  enthousiast, terwijl ze rondgaat met zelfgebakken heerlijkheden bij de koffie ‘omdat ze het zo naar haar zin heeft op school en zo dankbaar is dat iedereen haar steunt.’ Ze weet steeds de juiste snaar te raken. Al laat ze regelmatig een steekje vallen, iedereen geeft haar nu nog het voordeel van de twijfel. ‘Daar moeten we iets leuks mee doen!’, gaat ze verder. Ze kijken elkaar aan. Wat hangt hun nu weer boven het hoofd? Aan dierendag wordt nooit zo veel aandacht besteed, want die dag valt meestal in de Kinderboekenweek en daar maakt iedereen wél veel werk van. Maar ze kunnen er niet onderuit, daar heeft ze gelijk in. Dieren staan centraal in deze KBW en dan is een leuke actie natuurlijk wel op zijn plaats.

Als Rita merkt dat de kleuterjuffen en juf Jedermann geïnteresseerd zijn, komt ze inderdaad met een verrassend eenvoudig en leuk plan op de proppen. Maar met Rita moet je oppassen, voor je het weet zit jij tot over je oren in het werk en gaat zij weg voor een gesprek, een cursus, een leerling of een vergadering elders. ‘Een van ons is dierenarts en de anderen zijn dieren waarmee iets geks aan de hand is. En dat moet de dierenarts weer in orde maken. Ik ben bijvoorbeeld een ijsbeer, die waterpokken heeft of zo. ‘Ja’, roept Emma, ‘dan ben ik een groene kikker, die ineens witte poten krijgt!’ Ze heeft toevallig nog twee truitjes in die kleuren in haar kast. Voor ze het weten zitten ze er al helemaal in. ‘Wie is de dierenarts?’, vraagt Rita. Annie wil wel  en daar zijn ze allemaal blij om, want die rol is  Annie op het lijf geschreven. ‘Oké’, zegt juf Jedermann, ‘dan ben ik een lieve huiskat, die in een tijger begint te veranderen.’ Ze is dol op katten en haar schoonzus heeft een tijgerlegging, die ze vast wel mag lenen. Er wordt niet geoefend,  want Ria moet naar een belangrijke vergadering.

De dierenarts zit met een grote zwarte bril in een lange witte jas en broek te wachten op haar eerste patiënt. Dat is de ijsbeer, volgeplakt met rode stickertjes. Maar met een lepeltje van het vieze drankje verdwijnen de waterpokken als sneeuw voor de zon, net als Rita, want die heeft een heel belangrijke afspraak in haar agenda staan. Dan komt de kikker springend en luid kwakend binnen, helemaal van streek door haar witte poten. De dierenarts plakt met pleisters een groene strook crêpepapier over het wit en de kikker verlaat tevreden met een hele pot pilletjes de spreekkamer.  De juffen op de gang staan te proesten van de lach. Hoe verzint ze het!

Als laatste komt het zwarte katje binnen. Het geeft de dierenarts kopjes, spint en laat zich genietend aaien. De kleuters kijken vertederd toe. ‘Ach, wat lief!’, klinkt er uit het publiek. ‘Wat zijn de klachten?, vraagt de dierenarts en als het katje naar haar pootje wijst, dan ziet hij het: er komt een klein stukje tijgervel tevoorschijn. ‘Het lijkt wel of je een tijger wordt. Dat is wel erg gevaarlijk!’ Ze loopt naar de tafel waar de doktersspulletjes liggen. Wat kunnen we daar nou aan doen?’ vraagt ze de kinderen, die steeds hebben mogen meedenken.

‘Geef maar een spuit, die grote!’, roept Mark lichtelijk sadistisch. De dierenarts pakt gelukkig het kleine spuitje om het beestje een injectie te geven. Blazend en met haar nagels uithalend rent juf Jedermann weg en achter een schot  trekt ze de zwarte legging razendsnel uit. ‘Oeps, dat was de verkeerde, kijk nou, het poesje wordt een echte tijger!’, roept de dierenarts als ze weer zichtbaar is. ‘Even mijn andere spuit pakken’ en met een joekel van een slagroomspuit – juf Jedermann heeft hem nota bene zelf gegeven voor de poppenhoek – krijgt de langs rennende tijger een tweede prik. Als kort daarna het lieve katje weer achter het schot te voorschijn komt, is de verbazing van sommige gezichten af te lezen. Hè? Hoe kan dat nou? Vol bewondering kijken ze naar de ‘dierenarts’. Is het dan misschien toch een echte?