Juf Jedermann Blogs Met Passie

´Ik heb een tijdje geleden een heksenspin gevangen´, begint ze haar verhaal. ´Een heksenspin?´, mompelt Joris, de kenner. ´Nooit van gehoord.´ De andere kinderen zijn minder kritisch en sissen: ‘Sssstttt’. Dat is overbodig, want Joris zit er al helemaal klaar voor.

Ik ben een paar daagjes weggeweest en omdat ik morgen weer naar school moet, wil ik op tijd naar bed. Eerst doe ik de achterdeur op slot en dan loop ik naar de hal om de voordeur op slot te doen. Ik blijf stokstijf staan. Wat zit daar nou in de hoek op de grond, net tegen de witte wand van de meterkast aan? ‘Een spin’, fluistert Joris verheugd. ‘Inderdaad Joris, een spin, maar niet zo maar een spin. Een verschrikkelijk grote spin!’ De hele klas griezelt bij de gedachte. Z’n lijf is zo groot als zo’n klein tomaatje. En met die acht lange, harige poten eraan is hij bijna net zo groot als een tennisbal, alleen niet zo dik. Zo’n spin heb ik nog nooit gezien! Misschien dat Joris hem had durven pakken, maar ik durf het echt niet. Zelfs niet met een doek. Ik weet wel dat er in Nederland niet zulke grote spinnen leven, maar ik ben niet gek, ik zie hem toch? Stel je voor dat het een giftige spin is?

Ik zet de haldeur wagenwijd open en doe het licht aan. De spin wil ik niet meer uit het oog verliezen, want als hij wegrent, dan weet ik niet meer waar hij is en dat vind ik nog veel enger. Ik loop naar de kast terwijl ik de spin in de gaten houd  en haal er een stevig glas uit. Gelukkig, de spin heeft nog niet bewogen. Nu nog een stukje dun karton. Ook klaar. En dan krijg ik een idee. Ik pak de telefoon en bel mijn buurman: ‘Ik ga de grootste spin ooit pakken, wil je het zien? ‘ In een mum van tijd is hij bij me en ook de zeeman, die toch overal geweest is, kijkt zijn ogen uit. ‘ Een Black widow?’, hoor ik hem mompelen. ´Die is giftig’, fluistert Joris, helemaal in de ban van het verhaal en ze knikt: ‘Ja, een Black widow is heel giftig, maar die heeft lange, dunne poten. Dus dat kon volgens mij niet’.

En de spin? Die blijft doodstil op zijn plaats zitten. ´Misschien komt hij wel uit een warm land en is hij verdoofd door de kou´, zeg ik tegen de buurman. We besluiten dat we toch maar beter voorzichtig kunnen zijn. De buurman zal het karton eronder schuiven als ik de spin met het glas heb afgedekt. Heel voorzichtig zet ik het glas over de spin. Gelukt! Nu durven we allebei beter te kijken. Hij is inderdaad verschrikkelijk groot en hij heeft felle, gele vlekken op zijn lijf. En dan kijken we nog eens goed. En nog eens en nog eens. ‘Hij is dood’, zeggen we allebei tegelijk. Toch schuift de buurman het karton er voor alle zekerheid onder. Als we het glas van de muur tillen, horen we een geluidje alsof er iets tegen het glas aantikt. We kijken nog eens goed en onze monden vallen open zo verbaasd zijn we. Het is ….., het is ….. een plastic spin! Ik heb een plastic spin gevangen, moedig hoor. Sjonge jonge, wat een helden zijn wij.

Nu barst de hele klas in lachen uit. Ze gieren van de lach, wijzen naar juf Jedermann, stoten elkaar aan en sommige kinderen vallen bijna van hun stoel. Haha, die juf. ´Ja, lachen jullie maar, maar hoe komt een plastic spin in mijn huis?´ Ik vraag aan Fred of hij het misschien gedaan heeft, want Fred heeft voor mijn kat gezorgd. Fred ontkent en blijft ontkennen. Pas als ik deze heksenpop uit de hal pak om mee naar school te nemen voor Halloween, weet ik het. Juf Jedermann laat de pop zien. Om de nek van de heks bungelen twee uiteinden van een kettinkje, er hangt niets meer aan. ´En dan weet ik ineens een naam voor de spin die ik vond: Een ‘heksen’spin. ´Nou, die bestaan niet´, zegt Joris, ´dat zei ik toch?´. ´Nee, gelukkig niet´, zegt ze en de hele klas zucht opgelucht.