Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Hoera voor juf Els’ staat er in de leesmethode boven het recept voor de verjaardagstaart. Maar daar hebben ze net een waarschuwing over binnengekregen. Een hele groep is ziek geworden van de rauwe eieren die erin verwerkt worden. ‘Weet je wat?’, zegt juf Jedermann, ‘we maken gewoon iets anders dat ook lekker is.’ ‘Wat dan, juf?’ ‘Dat is nog een verrassing’, zegt ze. Ook voor haar, want ze heeft zelf nog geen idee. Dat komt pas als haar man met een emmer vol appels thuiskomt.

Ben kijkt haar ongelovig aan. ‘Die zit toch in een pot?’, zegt hij als ze in de kring vertelt dat ze appelmoes gaan maken. ‘ Mijn oma maakt ook wel eens appelmoes, mmmm, dat is lekker!’, zegt Brigitte en haar tweelingzusje knikt en likt heel overdreven smakkend haar lippen af.  Ze  blijken allemaal dol op appelmoes te zijn, alleen Ben niet, die zegt dat hij het niet lust. ‘Je maakt het gewoon, maar je hoeft het niet zelf op te eten als je niet wilt.’, zegt juf Jedermann.

De volgende dag hebben ze allemaal een plastic tasje bij zich. Er zit een handdoek in en in de doek zit een mesje. Precies zoals juf Jedermann gevraagd had in het briefje dat ze aan de kinderen had meegegeven. Zo kunnen er tenminste geen ongelukken gebeuren onderweg. De directeur komt een elektrische kookplaat brengen. Mooi, dan kunnen de kinderen het hele kookproces in de klas volgen. Ze vinden het spannend. Bij ‘de overblijf’ hebben ze het opgewonden aan juf Jenny verteld. ‘Zal ik straks komen helpen als de boel aan kant is?’, vraagt ze. Nou als dat zou kunnen, graag!

 ‘Messen zijn gevaarlijk’, legt juf Jedermann eerst uit. Het scherpe deel noemen we het lemmet. Dat moet je niet beetpakken, dan kan je je snijden. Daarom hebben ze er een handvat aangemaakt en dat noemen we het heft. ‘Au’, Gemma, de andere helft van de tweeling, checkt of het waar is wat de juf zegt. Het minuscule sneetje krijgt eerst een minipleistertje voor ze doorgaan. Ze waarschuwt de kinderen om niet met hun mes te gaan lopen of bij de pan te gaan kijken als die straks lekker staat te pruttelen, want af en toe kan het een beetje spatten en die druppels zijn heet. Ze geloven haar nu.

Op elke tafel ligt al een papieren handdoekje met een appel klaar. Na het handen wassen, waarbij hun eigen handdoek goed van pas komt, kunnen ze aan het werk: de appel moet geschild worden en dat is lastiger dan ze dachten. Jenny is inmiddels gearriveerd en samen snijden ze de geschilde appels in vier stukken, zodat de kinderen het klokhuis er makkelijker uit kunnen snijden. De appel mag daarna in stukjes gesneden worden en de stukjes mogen in de  pan. Als de schillen zijn opgeruimd, moeten ze hun handen weer wassen. Het lijkt allemaal zo simpel, maar voor veel kinderen is het een hele klus. Eindelijk staat de pan met wat water, suiker en een beetje kaneel op de kookplaat te pruttelen. ‘Juf, is-t-ie al klaar? Het ruikt zo lekker, ik krijg er honger van.’

Omdat de appelmoes nog moet afkoelen, kunnen ze er de volgende dag pas van proeven. Eerst prakt ze de grotere stukjes nog wat fijn en dan krijgt iedereen een bekertje vol en een lepeltje. Spannend! Ben staat meteen weer naast haar. Oh ja, dat is waar, die lustte geen appelmoes. Ze pakt het bekertje aan, maar tot haar verbazing is het al leeg. ‘Heerlijk’, zegt hij. ‘Mag ik nog een beetje, juf?’

‘Je wordt bedankt’, zegt Ben’s moeder. ‘Ben is bij de boer een emmer vol appels gaan rapen. Ik heb het hele weekend appelmoes met hem gemaakt. Maar ik heb er wel wat van geleerd.’ Juf Jedermann kijkt haar vragend aan. ‘Ik moet volgens Ben het mes vastpakken bij het heft, want anders kan ik me snijden aan het lemmet. Ik wist niet eens dat het zo heette.’