Juf Jedermann Blogs Met Passie

De altijd aanwezige vermoeidheid maakt haar down. Privé zijn er problemen, er valt heel veel te regelen en door een 3-4 combinatie loopt ze de hele dag zonder een moment van rust. Voor ze het weet is ze het slachtoffer van tijdgebrek, zowel thuis als op school. Achter jezelf aanhollen en dan toch nog een heleboel vergeten is frustrerend. Het is haar aan te zien. Haar planning moet kloppen, anders loopt de rest van de dag in de soep. Er is geen tijd meer voor een grapje en boven alles is ze haar geduld kwijt. Haar toon verandert. De kinderen worden onrustiger, de band is zoek.

Op een morgen, na de zoveelste te korte nachtrust, blijft Jani voor haar staan.

‘T t t t’, klakt ze medelijdend met haar tong, zoals een volwassene tegen een kind kan doen, ‘is het zo erg?’

Jani legt haar hand nog even op de arm van juf Jedermann alsof ze haar gerust wil stellen.’

Hè? Waar heeft ze het over? De dag moet nog beginnen! En ineens dringt het tot juf Jedermann door. Het gaat niet goed met haar. Jani ziet het. Het is altijd al een gevoelig meisje geweest. Lopend langs de spiegel kijkt ze snel even. Ze schrikt er zelf van. Die meid heeft gelijk. Haar gezicht staat op onweer. Je zou er bang van worden. Verdriet en wanhoop zijn van haar gezicht af te lezen. Maar daar mogen de kinderen niet onder lijden! Zij kunnen er niets aan doen. Van nu af aan alleen nog maar een lach op mijn gezicht en kijken naar wat er goed gaat, denkt ze. Haar werk is altijd haar lust en haar leven geweest. Dat was ze bijna vergeten.

Juf Jedermann oefent even voor de spiegel en tovert een glimlach tevoorschijn. Dan gaat ze zitten. Haar ogen gaan de kring rond en blijven rusten op Jani, die haar nauwlettend in de gaten heeft gehouden. Jani knikt en lacht. De verandering is haar opgevallen. Zoveel volwassen gevoel bij een kind heeft ze nog nooit meegemaakt, maar het  is meer dan welkom. Juf Jedermann staat weer met beide benen op de grond. De dag kan beginnen. Op haar oude manier mét grapjes. Er wordt die dag eindelijk weer gelachen en gewerkt zonder gemopper. Het wordt weer rustig in de klas.

‘Ik vind het zo knap dat je hier zonder kleerscheuren doorheen bent gekomen. Meid, meid, meid, wat moet dat zwaar geweest zijn. Het had me niets verbaasd als je was doorgedraaid. Ik denk niet dat ik het had aangekund’, zegt haar collega aan het eind van het schooljaar. Je moest eens weten hoe dicht ik ertegenaan zat en wie me eruit gehaald heeft, denkt juf Jedermann. Wie weet hoe het anders afgelopen zou zijn.