Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Ja hoor, bij Hoevelaken rechtsaf.’,  constateert iemand nuchter.

‘Nou, die komt in de file.’, zucht juf Jedermann.

Zijn ze bezig met een puzzeltocht? Nee hoor, ze spelen jeu de boules! De problemen op de slecht onderhouden banen vertonen zoveel gelijkenis met het verkeer dat er zelfs Ho maar! geroepen wordt als de bal te ver dreigt door te rollen, in de hoop dat hij onmiddellijk op de rem zal trappen.

Hoewel het toernooi om de wisselbeker al achter de rug  is, traint juf Jedermann nog elke avond met een stel vrienden. Het is heerlijk om buiten bezig te zijn en ze wil elke hobbel en bobbel, steen, kuil of grindhoop leren kennen. Dat vereist veel oefening én concentratie. Vooral die laatste wordt nog wel eens verstoord. 

‘Zal ik jouw coach zijn?’, vraagt Nikki.* Nu een stevige meid van acht die zeker al een half uur om aandacht loopt te bedelen. Juf Jedermann schiet in de lach. Wat een woord voor zo’n jong ding. Zou ze weten wat het betekent? Nikki loopt naar de knijpers op het scorebord. ‘Welke is van jou? Die witte? Oei, dat kan nog wel wat beter. Je hebt maar 7 punten, daar gaan we wat aan doen.’

Die meid weet echt wat coachen is! Als juf Jedermann aan de beurt is, roept ze: ‘Je kunt het! Gooien maar. Doe je best!’ Ze mikt en komt uiteindelijk met haar bal het dichtste bij te liggen. Nikki zet de knijper vooruit: ‘Eén puntje? Dat geeft niets, de volgende keer heb je er misschien wel twee!’ Haar tegenspeelster zucht. Juf Jedermann kan zich er wel wat bij voorstellen. ‘Weet je wat?, zegt ze. ‘In mijn kistje zitten nog drie ballen. Daar mag jij mee gooien. Zoek maar een goede baan uit.

Het is druk vanavond, verscheidene banen zijn bezet. Iedereen is geconcentreerd bezig. Maar als juf Jedermann opkijkt, vergeet ze het spel even. Zonder nadenken begint ze enthousiast te zwaaien als ze haar buurman in de verte ziet aankomen. Als de man dichterbij komt kan er alleen maar een lauwe groet vanaf. ‘Geen wonder’, denkt ze, ‘die zit lekker thuis en is zich aan het voorbereiden op het nieuwe schooljaar.’, want het einde van de schoolvakantie nadert snel. Hoofdschuddend over haar eigen domheid concentreert ze zich weer op het spel.

Dan staat de ‘schoolmeester’ - zo wordt hij in haar wijk genoemd -naast haar. Hij druipt nog na van zijn verfrissende duik in de rivier. Ongelooflijk! Iedereen is net zo verbaasd als zij.

‘Joh, ik had je niet herkend’,  zegt hij. Wat een fijne  camping hè? Alles is zo goed onderhouden!’ Ze kan het alleen maar beamen. Behalve de jeu de boules-banen dan.

*http://www.positiefleren.nl/jufjedermann/zomerblog-3-geen-slapende-bloemen-wakker-maken