Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Mag jij van je vader in de auto slapen?‘, zegt het jochie terwijl hij jaloers van haar naar de bedspiraal gluurt die ze net met hulp van een oudere campingbewoner in haar kleine autootje heeft gepropt. ‘Ik mag in de tent’, komt er een beetje teleurgesteld achteraan. Dat leek hem eerst het einde natuurlijk, maar nu heeft het zijn glans enigszins verloren, want in de auto lijkt hem nóg leuker. ‘Nee hoor, ik moet het bed wegbrengen’, zegt ze. Opgelucht stapt hij op zijn fiets en rijdt weg.

‘Het bed zit in mijn auto! Ik neem het zondag mee als ik je voor het feest kom ophalen’ smst ze naar haar zoon. Het scheelt hem een rit en misschien zelfs de huur van een aanhangwagen, dat is mooi meegenomen. Een nadeel is wel dat ze tot zondag door haar woonplaats moet crossen met een bed in de auto. Er valt nogal wat te rijden: naar de garage, de kapper, de bibliotheek, familiebezoek , uit eten, boodschappen en nog veel meer. Door de beperkte bewegingsruimte zal dat geen pretje zijn.

‘Oh, ga je naar de bibliotheek?’, vraagt haar buurvrouw als ze even de laatste nieuwtjes uitwisselen. ‘Mag ik mee?’ Natuurlijk mag dat, zoals altijd. Maar op het laatste nippertje schiet haar te binnen dat het onmogelijk is. ‘Sorry meid, helemaal vergeten, je kunt alleen liggend mee’, zegt ze, ‘maar ik lever je boeken wel in.’ De bibliotheek is vlakbij haar schoonmoeder, dus ze besluit daar meteen even op bezoek te gaan.  Juf Jedermann grijpt achter zich om haar veiligheidsriem te pakken, maar het is zó krap. Ach, ‘t is hooguit tweehonderd meter, laat maar.’, besluit ze voor het eerst in haar leven.

Als ze na honderdvijftig meter bij de kruising aankomt, rijdt er net een agent op een motor langs. Ze doet tevergeefs een schietgebedje, want als ze aan de overkant van de weg de parkeerplaats oprijdt en haar auto neerzet, is hij gekeerd en komt de straat al inrijden. Hij stopt achter haar wagentje op het moment dat ze uitstapt. Fatalistisch bedenkt ze dat er ook vast iets in artikel sub huppelepup van de wegenverkeerswet staat over het aantal centimeters bewegingsruimte rondom de zitplaats van een bestuurder. Op een dubbele prent zit ze nu echt niet te wachten, maar het zit er dik in.

‘Mag ik vragen waarom u uw riem niet om heeft?’ Ze legt het uit zonder het bed te noemen en blijft angstvallig uit de buurt van haar auto. ‘Ongelukken gebeuren ook op kleine stukjes.’, weerlegt hij en daar heeft hij gelijk in. ‘Maar ik heb hem anders altijd om.’ Dat betwijfelt hij, maar het feit blijft bestaan dat ze hem nu niet om had en dat hij haar daarvoor een bekeuring kan geven. ‘Als u mij een bekeuring geeft dan is dat uw goed recht,’ zegt ze gelaten, ‘maar ik verzeker u dat ik hem anders wel altijd om heb.’ Tot haar verbazing mag ze na het tonen van haar rijbewijs  zónder bekeuringen het gebouw in en dat is wel een bedankje waard. ‘Maar ik houd u in de gaten en als ik u zonder veiligheidsriem zie rijden dan...’ Dat mag, maar graag wel even wachten tot het bed uit de auto is.

De schrik zit er nu goed in. Als ze ’s zondags op weg naar haar zoon is, slaan de zenuwen pas echt toe. Bloednerveus let ze op of er onderweg geen politie te zien is, maar het loopt goed af. ‘Mam’, zegt haar zoon als ze het bed boven hebben neergezet en op weg gaan, ‘we hebben toch zo gelachen!’  Nou, zij niet, in ieder geval de afgelopen dagen niet. ‘Ik heb een flinke bus van iemand geleend om twee andere bedden te vervoeren. Hoe we ook probeerden, het lukte ons niet om er zelfs maar één in te krijgen en toen kwam jouw sms binnen. Het bed zit in mijn auto! We konden het gewoon niet geloven! In jouw kleine autootje!’ Hij moet er nog om lachen. Als ze ‘s avonds eindelijk weer met een lege auto naar de camping rijdt, valt de spanning van haar af en ziet ze de hele scène voor zich, inclusief de verbouwereerde gezichten na de ontvangst van haar sms. Ze giert van de lach.