‘Zullen we weer een poppenkastvoorstelling voor de kleuters geven?’
‘Ja, maar nu weer eens wat anders, want we doen steeds dezelfde verhalen.’
De voorbereidingen voor het Paasfeest zijn in volle gang. Juf Jedermann - als kersverse groep 3 juf - heeft tot dan toe alleen maar kunnen luisteren tijdens de onderbouwvergadering, maar dit is eindelijk iets waarmee ze kan helpen.
‘Zal ik dan voor een nieuw verhaal en de voorstelling zorgen? Jullie doen al zo veel.’
De beide kleuterjuffen kijken verrast haar kant op. ‘Heb je een verhaal?’, vraagt Annie.
‘Ik maak er zelf wel een , dan weten we zeker dat geen kind het kent en ik doe het wel alleen, dan hebben jullie je handen vrij.’
In de voorraad poppen is helaas geen Paashaas te vinden, maar een van de kleuters heeft een konijntjeshandpop en die mogen ze lenen. Dichterbij de Paashaas kunnen ze niet komen. Esmee komt hem de volgende dag al bij haar brengen. Omdat het konijntje niet op een Paashaas lijkt, noemt ze de pop Hansje, de zoon van de Paashaas. De Paashaas zelf ligt ziek in bed met dezelfde be-smet-te-lij-ke ziekte die op school heerst. Ze zal alleen zijn schorre, zware basstem af en toe laten horen.
Het verhaal levert geen problemen op. Het wordt een stereotiep poppenkastverhaal, want een verhaal zonder prinses, boef en politieagent kan gewoon niet. Het gaat ook nog over eieren, want aan het eind van de morgen mogen de kleuters zelf eieren zoeken.
Jeffrey, een schattig, beweeglijk jongetje, is voor alle zekerheid achteraan naast een moeder gezet. Hij gaat helemaal op in het verhaal en blijft geconcentreerd luisteren behalve als de Paashaas spreekt. Dan springt hij op om achter de poppenkast te gaan kijken, maar wordt steeds op tijd afgeremd tot het moment dat juf Jedermann door Annie achter de poppenkast vandaan gehaald wordt voor een extra applaus. Hij is nog sneller dan de bliksem en heeft al achter de poppenkast gegluurd.
‘Is-t-ie al weg?’, hoort ze hem vragen als hij met die moeder weer op weg is naar zijn plaats.
‘Wie?’, vraagt de vrouw verbaasd.
‘De Paashaas!’, antwoordt hij teleurgesteld.
En Esmee? Ze kijkt naar haar konijntje als ze de handpop weer terugkrijgt. Ze bekijkt hem met hele andere ogen en geeft hem niet meer uit handen, hoe haar vriendinnen ook zeuren. Ze heeft dan ook iets heel bijzonders in handen. De zoon van de Paashaas! Wie had dat nu gedacht?
