Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Dus de afspraak is: Iedereen versiert zijn eigen lokaal. De O.R-dames doen de gangen.’

De directeur kijkt rond. Tjitte, die niet zo van de ‘knutsels’ is, kijkt even verschrikt op. Dan verandert zijn uitdrukking in opluchting. Dat is waar ook, hij zit dit jaar in een lokaal van de buren. Hij hoeft zich hier dus niets van aan te trekken, wat een mazzel! Bovendien kan hij Jedje misschien wel strikken als hij toch nog aan de slag moet.

Ook de buren zullen hem benaderen, dat weet juf Jedermann zeker, dus duikt ze de bibliotheek in op haar vrije woensdagmiddag en vindt de oplossing in een oud handenarbeidboek. Poppen van kranten! Ze moet meteen denken aan de Sint-etalages van de Bijenkorf waar ze als kind eindeloos naar kon kijken. Natuurlijk probeert ze het eerst uit. Wow, wat lijkt hij echt! Zo echt dat Jean haar wel een dik touw wil lenen.  Sinterklaasversieringen hangen toch nooit lang.

Ze heeft het touw al voor de ramen gespannen en haar eigen Pietje hangt eraan en gluurt ondeugend naar buiten. De ‘oh’s’ en de ‘ah’s’ niet van de lucht. ‘Leuk juf! Kunnen wij zo’n Piet ook maken?’ Brinnie is helemaal dolenthousiast. Ze is een echte kunstenaar. Al snel groeit er onder haar handen een schitterend Pietje. Alles wat zij maakt is net een beetje leuker, mooier, verzorgder en beter dan het werk van haar klasgenoten. Het stimuleert.

‘Klaar juf’.

‘Hang hem zelf maar ergens.’

Onder Brinnie’s begeleiding worden de andere Pietjes ook vakkundig aan het touw bevestigd. Ze  hangen, klimmen of gluren ondeugend om een hoekje.

‘Mogen we de klas verder versieren, juf?’ Natuurlijk mag dat.

Collega’s komen gauw even binnenvallen, voorbijgangers steken hun duim op. Wat zijn ze trots! Het gaat als een lopend vuurtje door de beide scholen, want meteen na schooltijd drommen kinderen uit  alle groepen samen voor hun ramen. Als Tjitte terugkomt van een computercrash op een andere school, valt zijn mond open van verbazing. Van oude kranten, wie had dat kunnen denken? Dan betrekt zijn gezicht. ‘Zonde van de tijd.’, zucht hij. ‘De kerstbomen staan 6 december al weer klaar in de aula las ik net op het whiteboard.’

Ze trekt hem mee naar het raam. ‘Kijk, deze is van Erik en deze is van Bram.’ Tjitte kijkt haar onthutst aan. Erik? Die kan nog niet eens recht knippen! En Bram? Die heeft een bloedhekel aan knutselen.

‘Ze hebben allebei gevraagd of ze hun Zwarte Pietje 5 december na schooltijd al mogen meenemen. Dan kan hij ’s avonds thuis nog dienst doen als surprise. Weet je wat ze zeiden? Dan heb ik eindelijk eens de mooiste surprise en Bram vulde trots aan: ‘Ja en nog zelf gemaakt ook!’ Ik had het voor geen goud willen missen, Tjitte. Het was zo gezellig en we hebben zoveel complimenten gehad, zelfs van wildvreemden die langs liepen. Het was echt de moeite waard.’

Op dat ogenblik komt de directeur binnen en kijkt enthousiast rond.

‘Dat doet me denken aan de Bijenkorfetalages. Daar was ik vroeger gek op. Mijn complimenten, ziet er heel leuk uit.’

Juf Jedermann glimlacht. Dat kan Tjitte uit het hoge noorden nooit bevatten, alleen Rotterdammers van ongeveer hetzelfde bouwjaar.