Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Nim Chu!’

Juf Jedermann houdt de Chinese jongen nauwlettend in de gaten. Als hij wil antwoorden, krijgt hij een stomp. Zijn buurman antwoordt: ‘Ja juf.’ In de klas klinkt een onderdrukt gegiechel.

Ze zou er toch niet ingetrapt zijn. Het is een van de oudste trucjes die leerlingen met nieuwe invallers uithalen. Gelukkig hebben ze het niet al te ingewikkeld gemaakt. Ze zitten nog steeds naast elkaar. Dat het in een multiculturele klas een stuk moeilijker is om van plaats te ruilen hebben ze nog niet door.

‘Hoe wist u het eigenlijk, juf?’ vraagt Manuel. 

Tja, dat gaat ze hem natuurlijk niet aan zijn neus hangen.

Nu zal het wel afgelopen zijn, denkt ze, maar het tegendeel is waar. De komende tien minuten wordt ze getrakteerd op alle oude ‘geintjes’ die weer eens uit de ‘invalmoppentrommel’ worden gehaald. Een zoekgeraakt schrift, punt slijpen, pen kwijt, het komt allemaal voorbij in een doelbewuste vertragingsactie. Lekker weinig doen en veel lachen is het motto vandaag, want met een invaller zijn ze niet blij. Ze hadden liever vrij gehad, ’t is tenslotte bijna vakantie, heet in school en het mooie weer lokt. Dit wordt geen gezellige dag voor haar als ze nu niet snel ingrijpt.

Hoe kon ze zo dom zijn om op haar vrije dag hierheen te komen en niet naar het strand te gaan, zoals ze met haar vriendin had afgesproken. Geen mens die het waardeert.

Ze verdrinkt bijna in zelfmedelijden, maar met boosheid kom je geen stap verder, daarmee jaag je iedereen alleen maar tegen je in het harnas.

‘Eigenlijk’, zegt juf Jedermann, ‘vind ik dat ik dit niet verdiend heb.’

Toen ik vanmorgen werd gebeld, hoorde ik dat jullie meester al een tijdje ziek was. Ik besloot om te helpen.’

‘Had het maar niet gedaan’, zucht Herbert, ‘dan hadden wij vrij gehad en u ook.‘

De hele groep knikt instemmend.

Ze gaat verder: ‘Daar vergis je je in, jullie mochten niet meer naar huis gestuurd worden. Ik vond het dus zielig voor jullie én de juffen en meesters: bloedheet overal, volgepropte klassen, vaak  te kleine stoelen en tafels en hele ladingen werkbladen om te maken. Bovendien hebben jullie het nieuwe schooljaar dubbel werk omdat jullie je boeken nog niet uit hebben.’

Nog nooit heeft ze een klas meegemaakt die in de nieuwe groep eerst het boek van vorig schooljaar afmaakte, maar ja, overdrijven maakt de zaak duidelijk.

‘Wat doe ik? Het is mijn vrije dag, ik zou naar het strand gaan, maar ik kom naar jullie.

Wat krijg ik? Een hoop pesterijtjes en twee tegen één is al gemeen, dus dertig helemaal.

Nee, ik vind niet dat ik het verdiend heb.’

Heel langzaam dringt de redelijkheid van haar verhaal door al geeft het schoolboeken-afmaak-verhaal waarschijnlijk de doorslag. Brrr, ze moeten er niet aan denken dat ze volgend schooljaar dubbel werk hebben omdat ze nu zo kinderachtig bezig zijn geweest.

‘Sorry juf’, zegt Herbert dan en de hele klas knikt. ‘Wat gaan we doen?’

Ze loopt naar het bord en schrijft er een - voor iedereen haalbaar - takenpakket met daarnaast een serie leuke keuze-opdrachten voor als het werk klaar is.

De gezichten lichten op en na de uitleg is al snel iedereen aan het werk.

Als ze toch moeten werken dan is dit zo slecht nog niet.

Juf Jedermann zucht inwendig van opluchting,  ze heeft goed gegokt.