Er
wordt voor het eerst een mosselavond georganiseerd en de opkomst is groot.
Samen eten is altijd gezellig en goed georganiseerd op de camping.
Als juf Jedermann arriveert is
het in de kantine al aardig vol, maar op het terras is nog ruimte genoeg. Al
snel komen er kennissen en vrienden bij haar zitten.
Terwijl haar bord met mosselen
wordt gevuld, kijkt ze met afgrijzen toe hoe het water uit de volgende mosselton
op de jeu-de-boules-baan wordt leeg gegooid. Alsof het nog niet genoeg geregend
heeft! En als ze even later weer terug bij haar tafel is met haar mosselen en
andere lekker dingen, vertelt ze het aan de organisator van de jeu-de-boules-toernooien,
die naast haar zit. Hij gaat polshoogte nemen, maar er is niets aan te doen.
Zo’n ton met water is niet te tillen. Ze kunnen alleen maar hopen op een paar
droge, zonnige weken tot de kampioenschappen voor de wisselbeker. Helaas is de
werkelijkheid anders, er wordt nog het nodige aan regen verwacht.
‘Moet
ik ze boos toespreken?’, vraagt hij juf Jedermann als ze met z’n allen zitten
te genieten van hun maaltijd. Een groep kinderen heeft net de banen - die hij herhaaldelijk
met veel moeite egaliseert - als speelterrein toegeëigend. Ze spelen leuk, dat
wel.
Misschien
hebben ze geen idee wat ze doen. Ik zou het eerst even uitleggen, is de
algemene mening.
Hij
staat op en gaat een praatje met de kinderen maken.
‘Geen punt hoor’, zeggen ze,
‘dat wisten we niet.’ en zonder morren gaan ze náást de banen verder.
En dan staat er ineens een knul
van een jaar of acht te dansen op de tafeltennistafel. Even overweegt ze om
erheen te lopen, maar besluit dan om het niet te doen. Wel slap en een lui
misschien, maar moet ze de rest van haar leven op andermans kinderen blijven
letten? Haar tafelgenoot twijfelt, maar deze keer blijft ook hij zitten. Al na
een paar minuten is de tafeltennistafel leeg.
Die
jeugd van tegenwoordig valt wel mee. De jeugd van vroeger is een ander verhaal,
denkt ze als er weer een ton met water op de baan wordt leeggekiept.
