Juf Jedermann Blogs Met Passie

’t Is weer tijd om al die behulpzame ouders in het zonnetje te zetten en juf Jedermann heeft zich onder andere voor deze activiteit opgegeven. Door haar BAPO-regeling heeft ze meer tijd tot haar beschikking, al weet ze heus wel dat de Bevordering Arbeids Participatie Ouderen in het leven is geroepen om de werkdruk op latere leeftijd te verminderen. ‘Dat komt wel in de zomervakantie.’, denkt ze, ‘nu eerst ideetjes op papier zetten.’ Het team kiest uiteindelijk voor een simpele invulling: een Bedankkrant en een voorstelling van alle groepen met als thema ‘Bedankt!’

Trix is dol enthousiast maar vanuit een ander oogpunt: ‘Als ik mijn resterende vrije dagen nu eens gebruik om rapporten te maken, wil jij het optreden dan verzorgen?’ Ze weet het altijd heel goed te brengen die Trix. Juf Jedermann draait al ADV-dagen in deze groep 8 en ze moet er  nog een paar doen, het klinkt allemaal zo logisch. Maar ze kan niet op twee plaatsen tegelijk zijn. Én in de klas én bij de ouders, dus biedt Trix aan die bedankmiddag gewoon naar school te komen.

En dan moet ze dus ineens nog een optreden bedenken. Maar wat? Eerst denkt ze aan ‘Bedankt lieve ouders’ en via Vader Abraham komt ze bij het Smurfenlied. Het zijn toch bijna-brugsmurfen? Als ze op die wijs nou eens  een bedanklied maakt en dit laat opvoeren met grote smurfenmaskers op? Aan het werk en snel, want er is genoeg te doen. Juf Jedermann heeft de tekst en het masker op tijd af en een kennis die een virtuoos is op computergebied zet voor haar de muziek met voldoende coupletten op internet zodat de altijd behulpzame conciërge in staat is er een CD van te branden.

De eerste dag in groep 8 begint ze met het aanbieden van het smurfenlied en het ‘proefmasker’. Ze brengt het met verve en enthousiasme, want ze wil niet het risico lopen dat het als ‘kinderachtig’ bestempeld wordt. Wonder boven wonder slaat het in als een bom. Zo’n masker is een uitkomst voor  pubers met een licht ontvlambaar schaamtegevoel. ‘Juf!’ Jane, de door haar Britse moeder perfect Engelssprekende ‘queen’ uit deze klas, blijkt grootse plannen te hebben. Mooi zo, als zij enthousiast is, komt de rest ook wel. ‘Mogen we een toneelstuk bedenken?’ ‘Dat is goed meid, leuk idee, laat maar aan me zien als jullie zo ver zijn.’ Diezelfde dag staan de plannen voor hun ‘drama’ al op papier: Jane is juf en er zijn allerlei grappige situaties met ouders en leerlingen. Het ziet er goed uit. Ze willen aan het eind blauwe bedank-limonade schenken. ‘Blauw?’ ‘Ja, we zijn toch smurfen?’

Jane biedt aan met een paar vriendinnen de limonade te kopen, maar alles voor de ouders komt op het bordje van de juf. Een heel geregel en gesjouw naast de lesvoorbereidingen die natuurlijk gewoon doorgaan en het regelen van de bedankkrant, maar alles loopt gesmeerd. In haar vrije tijd verzorgt ze met behulp van conciërge en leerlingen het afdrukken en nieten van de krant. ‘Mag mijn groepje de aula versieren en bedienen, juf?’, vraagt Jane. Goed idee! BAPO? Nooit van gehoord.

De ouders gaan meteen op zoek naar hun eigen kind(eren) in de bedankkrant. Het wordt een super gezellige middag. Ze babbelt alles aan elkaar en het toneelstuk van groep 8 wordt een succes, de limonade niet. Er is nog maar weinig over van de mierzoete gazeuse, maar dat komt goed uit, want de meeste ouders staan erg wantrouwend tegenover de kleur. De acteurs mogen het zelf opdrinken, hoera, dat willen ze wel! En dan zijn de smurfen aan de beurt. Ze staan op de grond, op stoelen en tafels en vullen zo het hele podium met grote, lachende, helderblauwe smurfenhoofden. ‘Wat een grappig gezicht’, hoort ze fluisteren. Dan ziet ze het zelf ook. Verschrikkelijk grappig om te zien en te horen. Trix steekt haar duim op en er klinkt een applaus om u tegen te zeggen. Haar dag kan niet meer stuk en daarvoor heeft ze niet meer nodig dan enthousiaste leerlingen, collega’s en ouders.