Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Ik hoor net op school dat ik verkleed als clown moet komen,’ zegt ze tegen haar man, ‘ik heb geen idee wat ik aan moet doen.’ Ze staat nog na te denken als hij, met de telefoon in zijn hand, zegt: ‘Petra en Jacob komen even langs, want ze hebben nog wel het een en ander liggen.’ De volgende morgen kleedt ze zich aan met de kleren, bretels en de pruik die ze te leen heeft gekregen. Na het schminken ziet ze er echt uit als een clown. Als er onderweg steeds naar haar getoeterd, gezwaaid, gelachen of gewezen wordt, begrijpt ze er eerst niets van. O ja, vergeten, ze is verkleed!

In de klas ziet ze Freekie in haar ooghoek angstig naar haar gluren. Als ze iets tegen hem zegt, deinst hij achteruit. ‘Ik ben juf Jedermann hoor, kijk maar naar mijn scheve tand’. Ze is namelijk nog van het beugelloze tijdperk en heeft hem er gisteren al naar zien kijken. Het feest start  en een moeder komt hem met een groepje ophalen om langs alle activiteiten te gaan. Hij weigert mee te gaan. Het woord ‘overhalen’ komt niet in zijn woordenboek voor. ‘Ga maar, als hij van gedachten verandert, breng ik hem wel’, zegt ze tegen de moeder, nog in de veronderstelling dat het straks wel goed zal komen.

Ze kijkt naar zijn boze clowntjesgezicht dat wordt ondersteund door twee mollige armpjes die op de tafel leunen. ‘Ik ga eens even rondkijken, ga je mee of blijf je hier alleen zitten?’ Hij kiest eieren voor zijn geld en pakt haar hand stijf beet. Bij iedere activiteit die ze voorstelt, schudt hij nee. Ze is niet meer van plan het hem te vragen. ‘Zo’, zegt ze bij de voorleeshoek, ‘ik ben benieuwd waar dit boekje over gaat.’ En hij luistert zonder boe of bah te zeggen naar een grappig verhaal over een clowntje. ‘Bellen blazen’, roept ze enthousiast en loopt naar de buitendeur waar de bellenblaas staat. Ze doet het voor, laat hem blazen en na een tijdje doet hij het alleen. De bellen drijven mee op de wind. Freekie kijkt de bellen helemaal na en zegt nog steeds niets. Wat gaat er in dat koppie om?

Ze komen ook bij Hoedje wip, waarbij met een klein wipje clownshoedjes in gaatjes gewipt moeten worden. Ze doet het voor, pakt daarna zijn vinger en doet het ook nog eens samen met hem. Als hij het alleen mag doen, blijft zijn ene hand onder zijn hoofd en met zijn andere slaat hij zó onverschillig op de wip dat hij breekt, ze kan haar lachen haast niet inhouden, zo’n komisch gezicht is het. ‘Je hebt tien punten, nog meer dan ik!’ In de muziekhoek leert zíj het clownsliedje terwijl hij, nog steeds met een hand onder zijn hoofd, schijnbaar afwezig op de xylofoon timmert, maar het klinkt als muziek.

Als ze langs het knutselen komen, wil hij geen clowntje maken. ‘Ik ook niet’, zegt ze, ‘ik ga een feestbeest maken’. Ze maakt twee Chinese hoedjes en versiert er een met muizentrapjes, veertjes en een gezichtje. Terwijl ze bezig is, ziet ze hem twee stroken pakken om zelf een muizentrapje te proberen. Dat lukt natuurlijk niet meteen, maar wel als ze het samen doen. Hij kijkt hoeveel zij er heeft gemaakt en maakt er evenveel. Hij tekent met een bibberhandje een ‘niet-rond’ rondje en maakt er een grappig gezichtje van. Met de tweepersoonsschaar knippen ze het samen uit. Nog even alles vastplakken en dan gaat de bel, het sein om naar je lokaal terug te gaan. Daar vertelt iedereen wat hij of zij het leukste vond. Als ze bij Freekie komt, hoeft ze het hem niet eens te vragen. ‘Alles’, zegt hij uit zichzelf, terwijl hij zijn feestbeest trots tegen zich aanklemt. Huh? Alles?

Deze invalbaan zit er bijna op. Vlak voor de vakantie geeft Freekies moeder haar een plat pakje versierd met muizentrapjes. ‘Zo was hij’, zegt ze, wijzend naar het pakje. ‘En zo is hij nu’, zegt ze terwijl ze naar hem wijst. ‘Je hebt hem zelfvertrouwen gegeven.’ In het pakje zit een vertederende foto van Freekie met een boos clowntjesgezicht en twee mollige armpjes onder zijn hoofd.  Naast haar staat de echte Freekie met een stralende lach. Ze geeft hem een knipoog. Goed gedaan, jochie!