Juf Jedermann Blogs Met Passie

In het donker is het zwarte zwerfkatje nauwelijks zichtbaar, maar daar heeft het magere scharminkeltje een oplossing voor bedacht. Ze wrijft langs juf Jedermann’s benen om haar aandacht te trekken. ‘Ik wil geen nieuwe kat, maar ik kan je natuurlijk best wel even aaien.’, zegt ze tegen het beestje. Ze bukt zich. Het poesje blijft meteen stokstijf staan, maakt een zijwaartse koprol en eindigt op haar rug met gespreide pootjes. Waarschijnlijk ingestudeerd, maar zo vertederend. ‘Wat ben jij een schatje!’, zegt ze terwijl ze het magere buikje aait. Als juf Jedermann ophoudt om verder te gaan, staat het beestje vliegensvlug op om bij elke stap kriskras tussen haar benen door te lopen. Ze moet goed opletten waar ze haar voeten neerzet, anders valt ze over het wringelende poezenlijfje. Het beestje gaat ermee door tot juf Jedermann bij haar caravan is. ‘Honger, honger.’, staat er in die oogjes te lezen. ‘Ik heb zo’n honger dat ik zelfs bereid ben mee naar binnen te gaan’. Wie kan daar nou weerstand aan bieden? Kattenvoer heeft ze niet meer in haar keukenkastje. Er staat wel een blik zalm. Het magere poesje schrokt het eten op en gaat linea recta weer de vrieskou in.

Omdat het diertje op Chappie van haar buren lijkt, noemt ze het Chippie en met een naam verwerf je automatisch meer rechten. Eerst ligt Chippie op de oude bank, maar al snel zinkt madam verheerlijkt weg in het oude dekbed dat ze over haar nieuwe relaxstoel heeft gelegd. Mevrouw kiest zelf waar ze de nacht doorbrengt, binnen of buiten. Regelmatig zegt juf Jedermann: ‘Je mag blijven, maar na de zomer is het afgelopen, meid, want ik wil geen nieuwe kat.’ Dan kijkt het katje haar aan alsof ze zeggen wil: ‘We zullen wel zien’, waarna ze zich met rare bokkensprongen op een dwarrelend blaadje stort of nog gauw even een ondeugende zijwaartse koprol maakt, zodat juf Jedermann haar buikje kan aaien. Gelukkig zit er weer wat vlees op, zijn haar oogjes schoon en is ze het nare hoestje kwijt.

Juf Jedermann heeft in de krant gelezen dat het aantal muizen explosief gestegen is. Muizen horen niet in een caravan, dus kan ze de omgeving maar beter muisvrij laten maken. De afgelopen winter hebben ze haar voorraad aardappelpuree al opgegeten en eiermie heeft ook al op het menu gestaan. Daarom prijst ze Chippie als ze een muis gevangen heeft, ook al vindt ze het zielig voor de muis. Haar logee Ria is ook helemaal weg van het beestje. ‘Regelmatig word ik getrakteerd op een verse muis.’, zegt juf Jedermann tegen haar. ‘Dan komt ze triomfantelijk de tuin in met een muisje in haar bek. Ze legt het voor mijn voeten neer, kijkt afwachtend en trots naar me op en wacht. Als ik haar kopje aai, zeg ik: ‘Goed gedaan meid, wat ben je toch een knappe poes.’, waarop ze rechtstreeks doorloopt naar haar etensbakje.’ Ria houdt van zulke verhalen, glimlacht vertederd, maar twijfelt of het waar is al zegt ze het niet. Tot Chippie even later de tuin in komt wandelen en een muis voor juf Jedermann’s voeten  legt. ‘Het is nog waar ook!’, zegt ze verbaasd.

‘Soms zijn ze wel heel erg vers, zo vers dat ze nog weglopen.’, zegt ze. ‘Ik heb haar al een paar keer tegen kunnen houden toen ze ermee de caravan in wilde.’ Ria wacht gespannen af of het ook wel eens mis is gegaan in de caravan waar ze vannacht slaapt. ‘Op een avond wil ik de deur afsluiten om naar bed te gaan. Chippie komt aanrennen, ze slaapt dus binnen die nacht, legt iets voor mijn voeten en kijkt trots op: Ben je nou niet blij? Nou nee, ik niet, maar het muisje kan haar geluk niet op. Ze schiet gauw achter mijn koelkast! We zijn toen samen ‘op jacht’ gegaan. Nou ja, samen. Ik deed het werk en zij keek goedkeurend toe. Ik ben dan ook degene die, met een trotse kat in mijn kielzog, het muisje ‘s nachts weer buiten zet en Chippie de verdiende aai over haar bol geeft. Zij ligt al tevreden op haar dekbed te spinnen als ik midden in de nacht nog even de vloer achter de koelkast sop.’

Met zo’n schatje wordt het wel steeds moeilijker om hardop te zeggen ‘Ik wil geen nieuwe kat’.