Juf Jedermann heeft dit jaar voor het eerst groep 3 en ze begrijpt er niets van. Vick blijft krampachtig met samengeknepen lippen voor zich uit kijken. Zijn armen keurig over elkaar, als een modelleerling, dat wel, maar iedereen is allang aan het werk. Ook als ze samen nog even alles doorgenomen hebben blijft hij doodstil zitten. Dan snauwt hij uit pure woede, zonder haar aan te kijken: ‘Als je nou eens vertelt wat ik moet doen hè?’ Hij smijt zijn werkboek op de grond. Arme Vick.
Over Autisme is nog niets bekend. Zelfs specialisten weten er maar bar weinig van. Dat blijkt als ze na een grondig onderzoek tegen zijn moeder zeggen: ‘Mevrouw, u moet uw kind niet zo verwennen!’ Voor haar is het na een jaar afgelopen, maar Vick en zijn moeder tobben jarenlang verder.
Als ze op tv een filmpje van een kind met het syndroom van Asperger ziet, is het of ze naar Vick kijkt. ‘Ik weet eindelijk wat Vick heeft’, zegt ze tegen een collega, ‘ik ben alleen de naam vergeten. Het had geloof ik iets met champignons te maken.’ ‘Bedoel je soms het syndroom van Asperger?’, vraagt hij. Ze schieten allebei in de lach. ‘Daar heb ik onlangs ook iets over gezien. Ik denk dat je gelijk hebt.’
Het had dus inderdaad iets met de groenteboer te maken, maar zo iets zou ze nooit hardop gezegd hebben, zó onprofessioneel. Jaren later weet zíj pas waarom haar onderbewustzijn van die rare associaties maakt, associaties die het haar soms erg moeilijk maken om zich snel iets te herinneren.
Vick had dus geen behoefte aan een geduldige, vriendelijke juf. Hij had behoefte aan duidelijkheid. Hij wilde niet alleen weten wat, maar ook waar, hoe en met wie hij iets moest doen. Hij alleen of met de juf samen? Waarom helpt ze eerst en gaat ze daarna weer weg? En dan nog: Wanneer moet ik beginnen en wanneer ben ik klaar? Nu zou ze hem de 5 geven. Niet letterlijk hoor, maar figuurlijk.
