‘Júf, kijk eens hoe mooi!’
‘Juf, ik begrijp die som niet.’
‘Juf, mag ik even …’
‘Ju-uuuf, Henri plaagt me. Hij zegt dat ….’. Heeft ze slecht geslapen? Problemen? Komt het door de grote groep? Geen idee, maar ze wordt er vandaag gillend gek van! Op de een of andere manier hoort ze alleen nog maar het woordje juf.
‘Luister eens even’, zegt ze daarom vriendelijk als ze ieders aandacht heeft. En ze legt het uit. Het bericht wordt met begrip ontvangen. ‘Maar juf’, zegt Wijnand en iedereen schiet in de lach omdat hij het wéér zegt, ‘wat moeten we dan zeggen?’ Dat maakt niet zo uit, zegt juf Jedermann nadenkend, ‘voor mijn part zeg je vandaag buurvrouw of tante, maar geen juf.’ Op sommige gezichten verschijnt er een glimlach. Dat kan nog wel eens leuk worden. Op andere gezichten ziet ze een blik van ‘wat krijgen we nou?’ Terecht natuurlijk. Het slaat nergens op. Maar dan volgt er een weldadige stilte als ze weer verder gaan, heerlijk! Iedereen werkt, niemand vraagt en zelfs het woord buurvrouw of tante komt niet over hun lippen.
Ja hoor, de deur gaat weer eens open, waarschijnlijk al voor de twintigste keer vandaag. Als de directeur naar haar toe loopt, zegt hij: ‘Juf’… Verder komt hij niet. De klas begint te schateren van de lach. Juf Jedermann kan het niet laten, ze lacht nu zelf ook mee. De arme man kijkt verstoord op. Wat gebeurt er? Hij begrijpt er niets van.
Wijnand vindt het zielig. Hij fluistert: ‘U zegt juf, daarom moeten ze lachen.’
‘Wat moet ik dan zeggen?’, vraagt hij verbijsterd.
‘Buurvrouw of zo’, zegt Wijnand bloedserieus en de rest van de groep knikt.
Ze heeft straks in ieder geval nog iets uit te leggen.
