Wat is ze toch een bofkont, want de banen liggen niet voor
het oprapen. Net geslaagd en nu al een invalbaan in een vierde klas.
Eindelijk kan juf Jedermann leren lesgeven. Op de
Kweekschool zelf is ze voorbereid op een eindexamen in alle studievakken. Van
wiskunde tot psychologie, van tekenen tot pedagogiek. En ook nog handenarbeid,
handwerken en gymnastiek, waar ze verplicht een aantekening voor moet halen,
anders mag ze er geen les in geven. Ze leerde er dus heel veel, zelfs een
instrument bespelen, maar helaas niets over lesgeven. Op de stagescholen heeft
ze af en toe wel eens een lesje mogen geven al bracht ze meer tijd door met
observeren hoe een ander het ervan afbracht. Geen wonder. Ze zat in klas j, wat
je al gauw op zo’n tweehonderd studenten per studiejaar brengt.
Wat valt
dat tegen zo’n hele dag! Ze is moe en
heeft hoofdpijn, maar het lukt. Alleen het zachte geluid dat iemand regelmatig
maakt, is mateloos irritant. Juf Jedermann kan er maar niet achter komen wie
het is.
‘Roekoe,
roekoe’, klinkt er al weer zachtjes.
Zie je wel,
het komt ergens links uit de klas.
‘Wie maakt toch steeds dat geluid?’, vraagt ze. Iedereen
stopt met werken en kijkt haar stomverbaasd aan. Waar heeft ze het over? Juf
Jedermann ziet geen schuldbewuste gezichten, geen rode hoofden, niets. De
onschuld is op hun gezicht te lezen en niemand wijst naar iemand. Ze hebben het
echt niet gehoord. Maar dat kan toch niet?
‘Maar wat
hoort u dan?’, durft Marja voorzichtig te vragen. Marja staat de hele dag al
voor haar klaar.
‘Roekoe,
roekoe’, doet juf Jedermann voor. ‘Net echt en heel zacht.’
De opluchting straalt van hun gezichten en ze wijzen nu
inderdaad allemaal naar de linkerkant van het lokaal. Ze had het dus goed
gehoord. Hè? Ze wijzen naar boven!
Voorzichtig
kijkt ze omhoog en dan ziet ze het pas.
‘Een leuk idee zeg, duiven in de klas.’, zegt ze met een
vuurrood hoofd. ‘We kunnen weer verder, want de zaak van de verdwenen duiven is
opgelost.’
Wat een blunder. Bovenin, net onder het dak, zijn over de
hele lengte van het lokaal duivenhokken gemaakt. Ze is hier nota bene al de
hele dag en heeft niet een keer omhoog gekeken. Daar verwacht je geen
stoorzenders en herrieschoppers. Als iedereen weer aan het werk is, durft ze
pas goed te kijken. Achter het gaas van de hokken is het een komen en gaan van
duiven die treiterend ‘roekoe, roekoe’ naar haar roepen. Echt fijn als je
hoofdpijn hebt.
Van die dag af aan kan ze duiven wel
schieten.
