Juf Jedermann Blogs Met Passie

Het is nog vroeg in de morgen als de telefoon gaat. Ja hoor, de bekende stem van afdeling onderwijs vraagt of ze wil invallen, maar ze moet haar wel waarschuwen dat er carnaval gevierd wordt. ‘Tot half 10 uur redden ze zich wel, maar als je daarna wilt komen, zijn ze heel erg blij. Ze hebben speciaal naar jou gevraagd.’ Het komt goed uit dat ze wat later mag komen, want ze wil eerst ‘Skiwalker’ op de foto zetten en naar school brengen. Ze heeft dagen aan het pak gewerkt, dus wil ze zien ook.

Terwijl ‘Luke Skiwalker’ doucht, gaat ze op zoek naar kleding voor zichzelf. Met wat lange rokken over elkaar, een leren hesje met slierten, bloes met pofmouwtjes en een boerenbontzakdoek waaraan ze gauw twee koperen gordijnringen naait, lijkt ze een echte zigeunerin. Zeker nadat ze felrode lippenstift opdoet en haar gezicht goed bruin maakt. ‘Wat staat dat je goed! Wat ben je mooi!’, zegt haar schoonmoeder die net van haar fiets stapt. Helaas heeft ze nu geen tijd voor een ‘bakkie’. Op de school van haar zoon is het als van ouds een gezellige boel. Ze heeft even de tijd om al zijn klasgenoten over de catwalk te zien lopen en dan gaat het feest beginnen. De carnavalhits klinken  al door de school en nog voor ze de school uit is, lopen ze al hossend door de gangen.

De kinderen komen verkleed binnen,  maar ze gaan bedeesd op hun plaats zitten . Een jongetje staat nog bij de deur samen met een vrouw. Hij is nog niet verkleed. ‘Hij moet nu zeker naar huis, hè?, zegt ze. ‘Welnee’, zegt juf Jedermann, ‘we verzinnen wel iets. Ga maar even naar je plaats dan ga ik voor je op zoek’, zegt ze, ‘hoe heet je?’ Hij heet Jan Willem en gaat gauw zitten. Ze deelt tekenblaadjes uit. ‘Zo’, zegt ze, ‘maken jullie maar een tekening van jezelf, dan ga ik op onderzoek uit.’ Het is vreemd genoeg nog stil in school, uit sommige lokalen klinkt zacht wat muziek, maar meer ook niet. Ze vindt in het magazijn een doosje schmink en in een verkleedkist kleding. Het is maar goed dat ze de weg hier een beetje kent. Ze haalt hem op en tovert hem om in een grappige clown met een groene pruik.  

Samen met haar clowntje draagt ze een bank naar binnen. Ze begint met een  modeshow, de bank is de catwalk. Ze liggen dubbel om de grappige beschrijvingen die de juf bedenkt. ‘Alaaf’ roept ze te pas en te onpas en iedereen antwoordt dan. Het klinkt wel leuk. Na de modeshow doet ze een carnavals-cd in de cd-speler. Al gauw zingt iedereen mee, gelukkig kennen ze de liedjes. De sfeer wordt steeds losser, de muziek steeds harder, het zingen luider en tenslotte dansen ze allemaal mee. Ze heeft er lak aan, ze zouden vandaag toch carnaval vieren? Het lijkt wel of de hele school hierop heeft zitten wachten, want ook in de andere lokalen komt er leven in de brouwerij. En voor ze het weet lopen ze in polonaise achter elkaar.  Juf Jedermann voorop en ‘Alaaf!’, de ene deur in en de andere uit. Door de hele school gaan ze en de rij wordt steeds langer. Een van de meesters ontpopt zich als een echte dj en presenteert de muziek gelardeerd met carnavalsmoppen. Niets is te gek en iedereen doet mee.

En dan is het al weer tijd. Bij de deur staat de moeder het clowntje te bewonderen. Ze steekt een duim op. Een van haar collega’s ziet het en zegt: ‘Je hebt het weer voor elkaar gekregen, het was echt een leuk feest voor iedereen. Daarom hebben we ook naar jou gevraagd. We zijn eigenlijk geen van allen van die feestneuzen. Maar wie is die clown eigenlijk?’ ‘Dat is Jan Willem, leuk dat je hem niet herkent.’  ‘Jan Willem? We hebben helemaal geen Jan Willem op school voor zo ver ik weet’, zegt hij verbaasd. Dan horen ze het clowntje tegen zijn moeder zeggen: ‘Dit is een leuke school mam. Ik kies deze.’ Haar collega kijkt haar aan en dan schieten ze allebei in de lach. Ze heeft  niet alleen het feest gered, maar de school ook nog een nieuwe leerling bezorgd. Niet slecht voor een invalster.