‘Ik moet nog een les wereldoriëntatie inhalen.’, zegt de stagiaire, die haar met lovende woorden en prachtig onderbouwde argumenten op de valreep heeft overgehaald om in groep 3 stage te mogen lopen voor ze aan haar LIO begint. Ze heeft de indruk dat deze dame groep 3 gekozen heeft in de veronderstelling dat ze daar eindelijk eens tijd overhoudt om haar achterstand in te halen.
‘Vind je het goed als ik met een groepje ga proeven? Ik zit alleen een beetje met de smaak bitter.’
‘Grapefruitsap?’, oppert juf Jedermann, die de proefles meestal met broodbeleg doet, maar haar les dient dan ook een ander doel. *
Uiteindelijk wordt het ‘extra bittere chocola’. Daar was ze zelf nooit opgekomen.
‘Wil je ze allemaal hetzelfde lepeltje laten gebruiken?’
Juf Jedermann kijkt naar de attributen die de stagiaire heeft neergezet.
Het meisje kijkt haar met grote ogen aan.
‘Kan dat niet dan?’, vraagt ze verbaasd.
Nee, dat kan echt niet. Dus wordt er een beker water bijgezet.
Het eerste groepje ‘proevers’ is dolenthousiast, al reageren ze net als juf Jedermann. De stagiaire kijkt haar dankbaar aan als ze laat zien dat ze het lepeltje daarna afspoelt. De les verloopt prima.
Juf Jedermann grinnikt als de meiden elke smaak die ze niet kennen zuur noemen. Ze blijken er geen benul van te hebben wat zuur nu eigenlijk is en trekken gekke bekken als ze het citroensap proeven. Zo’n les blijkt beslist geen overbodige luxe.
Gevoelsmatig hebben ze allemaal iets tegen bitter, het klinkt gewoon niet gezellig. ‘Wie wil het proberen?’, zegt de stagiaire, terwijl ze naar de kleine stukjes chocola wijst. Etta’s ogen beginnen te glimmen als er naar de chocola wordt gewezen. Dat kent ze en dat is lekker! Ze steekt haar hand op.
‘Pak maar.’
Haar hand gaat naar een klein stukje, maar dan – heel hebberig – stopt ze razendsnel het grote stuk in haar mond. Triomfantelijk kijkt ze naar de rest. Maar als de chocola gaat smelten, dringt de smaak pas tot haar door. Ze zien haar gezicht vertrekken en ze vecht ertegen om de boel niet uit te spugen, zo netjes is ze dan toch wel. Allebei wenden ze hun hoofd snel even af om hun lach te verbergen. ‘Hier’, zegt de stagiaire uiteindelijk en geeft haar een papieren handdoekje. ‘Spuug maar uit’.
Ze zegt niets, maar het is wel een mooie les voor haar hebberigheid.**
* http://www.positiefleren.nl/jufjedermann/-proef-les
** http://www.positiefleren.nl/jufjedermann/mooi-weer-deel-2-de-geur-van-shag-en-koffie
