Juf Jedermann Blogs Met Passie

Ze wil even persoonlijk een afspraak met een van de ouders bevestigen, als haar oog op het vertederende tafereeltje buiten valt. Drie turven hoog en helemaal klaar voor de grote dag: voor het eerst naar school! Het is niet duidelijk wie het meeste bekijks heeft, de grote zus die haar kleine babyzusje haarfijn uit de doeken doet wat haar die dag te wachten staat of de baby in de kinderwagen, die met grote, heldere ogen naar haar lijkt te luisteren. Maar van al die aandacht heeft die kleine, grote meid geen weet, trouwens, de baby ook niet. Grote zus vertelt in geuren en kleuren wat er allemaal te gebeuren staat. Ze gaat trakteren, spelen met de kindjes, ze heeft zich er al een voorstelling van gemaakt wat de juf zal zeggen, ze zingt zelfs een van de liedjes die ze waarschijnlijk gaan zingen en zegt dat ze elkaar straks weer zien. ‘Niet huilen hoor, je bent al een grote meid.’ Het is duidelijk dat er in dit gezinnetje geleerd wordt liefdevol en met geduld te communiceren met elkaar. Was het in elk gezin maar zo, schiet er door haar heen, wat zouden veel kinderen dan opbloeien. Maar helaas.

Het is te laat om de ouder nog te benaderen en ook te laat om zich aan deze nieuwe moeder voor te stellen, want al kijkend en luisterend is de tijd snel voorbij gegaan. Ook de andere ouders kijken verbaasd op als ze merken dat het al tijd is om naar binnen te gaan. Ze betrapt zich erop dat ze benieuwd is hoe die eerste schooldag zonder mama en babyzus verloopt en gluurt af en toe door het raam naar binnen. Alles lijkt goed te gaan en vlak voor de pauze komt het meisje met glimmende ogen en twee klasgenootjes bij haar langs. Ze stelt zich altijd voor als ze een nieuwe leerling ontmoet, feliciteert het meisje en maakt even het gangbare verjaardagspraatje met haar. Haar mooie glittersticker wordt uitgebreid bewonderd en zij prijst de prachtige muts met ‘Sarah – 4 jaar’ erop! Haar collega’s bij de kleuters zijn werkelijk kunstenaars, zeker als het op mutsen maken aankomt.

Iedereen staat al rond de kinderwagen als juf Jedermann buitenkomt. Ze heeft nog maar net gedaan wat ze van plan was als de buitendeur opengaat. Sarah loopt voorop met een stralend gezicht en ze ziet de opluchting als een bliksemschicht over haar moeders gezicht schieten.  Ze kent dat gevoel ook, net als alle ouders. Als alle spulletjes netjes in de mand onder de kinderwagen liggen, moet Sarah naar de wc. Erg onverwacht, maar niets aan te doen. De kinderwagen wordt naar de voordeur gereden en moeder aarzelt. ’Denk je dat je het alleen kan, dan blijf ik even bij Nienke’. Ja hoor, Sarah is nu al vier, ze kan het best alleen.

Het duurt en duurt. Juf Jedermann stelt voor dat zij even bij de kinderwagen blijft en moeder loopt naar binnen. ‘Gaat het, Sarah’. ‘Ja mam’, klinkt het kreunend. Ineens dringt het tot Sarah door dat haar moeders stem wel erg dichtbij klinkt. ‘Ben jij hier, mam? En waar is Nienke dan? Kan Nienke dan niet weglopen?’ Ja Nienke, big sister is watching you!