Alleen achterin de klas klinkt wat gegiechel als
Adriaan door zijn moeder naar binnen geduwd wordt. Verder is het doodstil en
iedereen kijkt naar hem. Zijn gezicht wordt steeds roder door al die starende
ogen.
Oei,
wat is er in vredesnaam gebeurd? Heeft
ze iets gemist? Juf Jedermann bekijkt hem eens nauwkeurig en ziet dan dat er
drie rare happen uit zijn haar verdwenen zijn. Gelukkig ziet ze geen wonden of
harde stukken, dus een ongeluk is zo goed als zeker uitgesloten.*
‘Vooruit, zeg het maar.’, spoort zijn moeder
hem aan.
‘Ik heb mijn haar geknipt’, zegt hij timide
zonder haar aan te durven kijken.
‘Ja’, zegt juf Jedermann, ‘dat zie ik. Was je
kappertje aan het spelen?’
Met
zijn hoofd nog steeds gebogen, schudt hij nee, maar kijkt haar dan toch snel
even aan. Tot haar verbazing ziet ze een ondeugende blik in zijn ogen.
Ook zijn moeders ogen beginnen te twinkelen.
‘Stond hij zondagmorgen poedeltje naakt naast
ons bed met zijn armen in de lucht. Twee plukjes haar onder zijn oksels geplakt.’
Juf Jedermann ziet het voor zich.
‘Nu lijk ik op papa.’, zei hij.’
Ze
kunnen allebei hun lachen nog maar net inhouden.
Hè?
Twee oksels, maar er zijn drie happen uit zijn haar. Ongemerkt draait juf Jedermann
zich naar haar toe en steekt vragend drie vingers op. Zijn moeder knikt alleen
maar. Dan schieten ze allebei in de lach. Er is geen houden meer aan. Voor ze
het weten lacht iedereen mee, ook al hebben ze de clou waarschijnlijk gemist. Adriaan
schuift stilletjes op zijn plaats. Juf Jedermann schrikt. Ach, dat arme kind.
Zou hij denken dat iedereen hem uitlacht? Dat zou verschrikkelijk zijn.
‘Adriaan’, fluistert ze. ‘We lachen je niet uit
hoor.’
Als hij opkijkt,
geeft ze hem snel een knipoog.
Nu durft hij zelf ook te lachen.
