‘Hoe gaat het?’ Juf Jedermann loopt rond in de bloedhete kantine waar achtenveertig zwoegende deelnemers hun stinkende best doen om platte schijven door de juiste openingen te krijgen. Ze moet nog opletten ook, want helemaal vrij van risico is het niet.
De sjoelwedstrijd valt op de heetste dag sinds jaren en ’s avond is het nog steeds erg warm. Dit had ze al zien aankomen. Alles wat binnen plaatst vindt is momenteel nauwelijks te doen. Ze besluit deze keer dan maar te supporteren om na elk rondje weer gauw op het terras met glazen heerlijke ijsthee af te koelen. Zeg nou zelf, die moeten er toch ook zijn, supporters?
De volgende morgen schrikt ze al vroeg wakker. De ijsthee doet zich gelden. Hoe laat is het eigenlijk? Zes uur pas? Nog veel te vroeg om er al uit te blijven. Wacht, ze zal het zonnescherm vast laten zakken, dan wordt het vandaag niet zo heet in de caravan en de deur mag wel op een kiertje open blijven. Dan kan Chippie naar buiten wanneer ze wil. Als juf Jedermann’s hoofd het kussen raakt, slaapt ze alweer.
Tegen achten wordt ze wakker van een lichte druk op haar lichaam met aansluitend een vluchtige massage van been tot schouder. Dat kan helemaal niet. Ze is alleen in de caravan! Maar dan dringt er tot haar door dat het wel kan omdat de deur openstaat. Meteen klaar wakker doet ze haar ogen open en kijkt in twee ... kattenogen.
‘Wakker worden slaapkop, ik heb een verrassing voor je’, lijken die ogen te zeggen, gevolgd door een hoop gespin en kopjesgeverij. Als Chippie zeker weet dat haar vrouwtje wakker is, springt ze op de vloer en blijft haar fixeren. Af en toe richt ze een blik voor zich op de grond. Juf Jedermann heeft de tegenwoordigheid van geest om even te kijken voor ze haar benen buitenboord steekt.
Ach gut. Naast haar bed ligt een dood vogeltje. Ze treurt om het beestje, maar vindt het zo ontzettend lief van Chip. Ontbijt op bed!, schiet er door haar heen. Nou ja, ontbijt naast bed komt nog iets dichter bij de waarheid.
