‘Doen wij eigenlijk iets aan Carnaval dit jaar?’ Haar collega’s schudden heftig van nee. ’t Is al zo’n drukke tijd en het is erg veel werk voor een middagje.
Zoals gewoonlijk ontstaat het plan vanuit het niets en natuurlijk midden in de nacht. Het heeft meteen al een naam: Maskerade. De ogen van de kinderen beginnen te glimmen als ze het voorstelt.
‘Mag mijn moeder komen kijken?’, vraagt er een. Natuurlijk, dat is juist het leukste van alles. Eindelijk weer eens wat feestgedruis rond Carnaval, want dat was in de afgelopen jaren ver te zoeken. Nu hopen dat een paar van haar collega’s ook mee willen doen.
Bijna is ze geneigd de plaatsvervangend directrice gelijk te geven. Ze hebben inderdaad zo lang zonder sturing rondgedobberd dat ze is vergeten om vooraf te overleggen met elkaar. Maar juf Jedermann wil dit met haar groep doen en wie zin heeft doet gezellig mee. Geen zin? Ook goed.
Knutselen, dans , muziek en drama, alles staat in dienst van de Maskerade de komende weken. Er komt veel extra werk bij kijken. Nou en? ‘Als ge maar leut het’. Het ziet er zo gezellig uit en ze hebben er zo’n zin in! Als ze die middag op het punt staan om naar de aula te gaan, laat ze iedereen die al klaar is met omkleden even voor haar voeten op de grond zitten. ‘Juf!’ Jannie trekt aan haar broekspijp. ‘Ik heb nog nooit zulke sokken gezien!’, zegt ze verbaasd terwijl ze naar juf Jedermann’s voeten wijst. Juf Jedermann begrijpt er niets van, wat is er dan aan de hand? Ze gluurt gauw naar beneden. O nee hè, nu ziet ze pas dat ze een blauwe en een zwarte sok aan heeft. Vijf gezichtjes kijken vol verwachting naar haar op. De juf zal er vast wel een reden voor hebben.
Dan zegt ze wat het eerste in haar opkomt: ‘Leuk hè? Ik heb thuis nog zo’n paar.’
