Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Óf jullie vertrekken óf ik laat de foto’s bij de politie bezorgen.’, zegt juf Jedermanns overbuurman tegen de vandalen die zich in vakanties rond de school achter hun huis uitleven. Het blijkt meer effect te hebben dan bellen naar de politie op het moment dat hele hekken in de singel verdwijnen, ramen rinkelen, jongens over het kwetsbare dak rennen en alles wat nog meer niet door de beugel kan. Want als de politie arriveert, liggen de daders op het kerkhof, figuurlijk dan natuurlijk. Hij houdt een tijd lang alles in de hand door zich regelmatig met een leeg fototoestel om zijn nek te vertonen.

Ook in haar nieuwe woonwijk zijn er problemen. Zo trekken de overdekte portieken van haar school hangjongeren aan. Er worden regelmatig lege zakjes met een zevenblad erop gevonden. En ‘Kijk eens juf wat een grappig ballonnetje.’ Wat zal het volgende zijn dat ze vinden? Drie van de zes scholen hebben nu met de jaarwisseling al eens met brand te maken gehad. Dus worden de portieken bij de school getrokken en alle scholen worden uitgerust met een alarm. Haar school is net voor de kerstvakantie klaar.  Met de instructies en de uit haar hoofd geleerde inlogcode moet het bezoeken van de school na schooltijd geen probleem opleveren. De code om aan te geven dat alles oké is of juist niet, zit, samen met het telefoonnummer dat gebeld moet worden, veilig in haar portemonnee.

‘Ik ben de projectmap van geschiedenis vergeten!’, mailt haar duo-partner. Dan ga ik hem halen om hem alvast in de vakantie door te nemen, besluit ze.  Het is nog voor achten. Ze gaat naar school, opent de deur en typt de code in. Ineens klinkt er een harde stem: ‘Herstel de code, herstel de code.’ Daarna begint het aftellen en wat ze ook doet, het helpt niet. En dan krijgt ze echt met het alarm te maken en dat blijkt  geen pretje. Ze wordt er bloednerveus van. De sirene loeit, de lichten flikkeren, ze wordt gemaand om het pand te verlaten. Bellen moet ze, maar waar is het telefoonnummer en die afmeldcode? Thuis, in haar portemonnee! Het nummer moet ook ergens op school liggen, maar waar ook al weer? Ze weet het niet meer. Ze rent als een kip zonder kop door de school.

Het enige wat ze kan bedenken is om de onderdirecteur in te schakelen. Hij belooft meteen de alarmcentrale te bellen om een boete te voorkomen en zal dan naar school komen om de sirene af te zetten, want zijn instructies dringen niet meer tot haar door met al die herrie en het geflits van het zwaailicht op de achtergrond. Wonderbaarlijk snel staat hij in school, ze schaamt zich dood. Hij zet het alarm af. Dan wordt de voordeur geopend. ‘Heb je niet gebeld dat er niets aan de hand is?’, vraagt ze, want tot hun verrassing komt alsnog iemand van de gemeente binnen, ze schaamt zich nog meer. ‘Ze hebben gevraagd of ik toch maar even wilde gaan kijken. Ze nemen geen enkel risico.’, zegt de controleur. ‘Wie komt er in vredesnaam in zijn vakantie ’s avonds zo laat nog op school?’, vragen beide mannen zich af. Ze laat zich niet overbluffen. Het is inmiddels wel laat geworden, maar toen ze naar school ging, was het net acht uur!  De man vertrekt en zij gaat op zoek naar de map.

 ‘Zet jij hem maar op het alarm’, zegt ze, ‘ik kom er nooit meer aan’. Ze ziet aan zijn gezicht dat hij ervan overtuigd is dat ze iets verkeerd heeft gedaan. Lachend drukt hij de code in, maar de lach bevriest op zijn gezicht als alles zich herhaalt en de stem maant: ‘U dient onmiddellijk dit pand te verlaten!’ Ze willen niets liever, maar het hele proces moet weer doorlopen worden, alleen weet hij wél wat hij moet doen. Het is half elf als ze eindelijk de deur op slot doen na het alarm er moeizaam opgezet te hebben. Ze krijgen buiten allebei een lachbui, wat moet je anders?

Deze generale alarmrepetitie heeft wel een positief effect. Het wordt een ongeschonden ‘gelukkig nieuwjaar’. Alle vandalen zijn zo geschrokken dat ze niet meer in de buurt durven komen. Net als zij.