Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Je krijgt er een nieuwe leerling bij.’, vertrouwt de directeur haar trots toe. Natuurlijk zijn ze blij met nieuwe leerlingen nu de school op zijn ondergang lijkt af te stevenen, maar de leerlingen die hij tegenwoordig regelt zijn andere scholen liever kwijt dan rijk. Ze zucht. Het is al de zoveelste keer dat haar groep op z’n kop gezet wordt om opnieuw de pikorde te bepalen. Fantastisch dat hij elk kind een kans wil geven. Het lukt ook meestal  wel, maar er is altijd een kans dat het niet goed afloopt. *  

‘Nouou, ju-u-u-u-uf!’, klinkt er keihard door het lokaal. Als ze op Sheila’s  eerste schooldag gezellig naar een schooltv-uitzending kijken, schrikt iedereen van die keiharde stem. Oeps, het blijkt Sheila te zijn, haar stem is niet alleen hard, maar ook ongelooflijk schel. Juf Jedermann grijpt impulsief naar de afstandsbediening en richt hem op het meisje. Daarna wenkt ze. Sheila is op slag haar verontwaardiging  vergeten. Haar slungelige gestalte komt schuddend van de lach naar haar toe. De rest is gerustgesteld en kijkt weer verder.

‘Ik vind je leuk’, fluistert Sheila als ze bij haar staat, zó zacht dat je bijna zou denken dat die knop zijn werk heeft gedaan. ‘Ik jou ook’, fluistert juf Jedermann terug, ‘maar als je het niet erg vindt, zet ik het geluid wat zachter. Wat was er eigenlijk aan de hand?’ Ze blijkt heel vatbaar voor onrecht en daar reageert ze op haar eigen manier en heel impulsief op. Werk aan de winkel voor de juf én dit meisje.

Het gaat goed met ‘haar schetterbekkie’.  Ze schettert nog zelden, maar het ‘bekkie’ wordt helaas nog te vaak gebruikt, vooral als iets haar niet boeit. Juf Jedermann legt daarom een blaadje klaar met een pen als er even niet gekletst mag worden. Alleen naar haar pen kijken is soms zelfs al genoeg. Een stoorzender schrijft ze pas op als het kind opkijkt en verder hoeft ze niets te doen. Hooguit iemand zachtjes toefluisteren: ‘Ik heb nu al twee streepjes achter je naam staan, vind je dat niet een beetje veel?’

De laatste middag voor de vakantie is het een gezellige boel in school. Juf Jedermann’s lokaal is tot ‘bioscoop’ omgetoverd en in de andere lokalen is ook van alles te doen. ‘Juf, ik blijf bij jou.’, zegt Sheila, terwijl ze beide armen even om juf Jedermann’s nek laat glijden. Dat kan, want iedereen mag kiezen en vol is vol. Mirjam, kersvers van de pabo, komt ook even bij haar in de klas, zodat ze wat nieuwe gezichten leert kennen. Toevallig kiest Sheila dat moment uit om weer met haar buurvrouw te gaan kletsen. Om haar heen wordt zachtjes ‘Sssttt’ gesist.

De pantomime die volgt moet wel heel vreemd aandoen voor een outsider: Juf Jedermann pakt haar pen en doet , maar pas als Sheila opkijkt, alsof ze wil gaan schrijven. Dan pakt ze de afstandsbediening en richt hem op haar en steekt twee vingers op, want het is al de tweede keer. Sheila reageert hierop door met een brede grijns geluidloos te mimen: ‘Sorry juf’ en gaat weer verder kijken.

 ‘Wat doe je?’, vraagt Mirjam zachtjes. ‘Ik deed net of ik Sheila’s naam wilde opschrijven, want ze zat te kletsen.’, legt ze uit. ‘Wat is de sanctie?’, fluistert Mirjam, verrast door het effect. ‘Die is er niet, meestal is het idee dat ik oplet al voldoende.’ ‘Dat ga ik onthouden!’, zegt Mirjam enthousiast. Even is het stil. ‘En eh … die afstandsbediening?’, vraagt ze aarzelend. Juf Jedermann schiet in de lach. ‘Ik zette het geluid bij Sheila af, zag je haar niet playbacken? Die meid heeft echt gevoel voor humor.’ Maar aan Mirjam’s verbijsterde gezicht te zien, heeft ze nog het een en ander uit te leggen.

*http://www.positiefleren.nl/jufjedermann/favoriete-juf-op-de-fijnste-school-en-toch-geen-positief-verhaal-