“Duw je navel in je rug, trek je armen achter je oren”. Huh? Denk ik. Ben ik de enige die dat hoort? Ik grinnik naar mezelf in de spiegel van de yogaschool. Eigenlijk vind ik dat elke juf of meester bij de aanstelling een abonnement moet krijgen op een yogaschool. Ik durf mijn hand ervoor in het vuur te steken dat het ziekteverzuim met 20% zou dalen.
“Staar naar een punt, denk aan niks”. Dat gaat me dus echt nooit lukken, bedenk ik mij. “Buig naar rechts” we staan in de ‘halve maan’ en ik denk aan het kind met motorische problemen. Tijdens ‘de cobra’ denk ik aan het meisje dat nauwelijks een woord Nederlands spreekt. In ‘de triangel’ gutst het zweet van mijn kop maar lukt het mij toch te denken aan die notulen die ik nog zou…
Mijn hoofd zit bomvol met 27 kinderen, 54 ouders, 40 collega’s en 19 ongeopende mails. Even aan niks denken lijkt me heerlijk en tegelijkertijd onmogelijk. “Het hoogtepunt van deze les” zegt de yogajuf. O nee, ‘de kameel’. Vanaf dan is alles in een roes. Ineens hoor ik ‘namaste’. Wat het einde van de les betekent. Wacht eens even, zeggen we nu al ‘namaste’? en dat vanaf ‘de kameel’?. Dan heb ik toch zeker een half uur aan niks gedacht! Zoals ik al zei, voor elke juf of meester een abonnement op een yogaschool….