Mogen we al juf? ‘Rustig’. Gebaar ik met mijn handen. De jongens staan te duwen en te trekken. ,,Die bal is van mij als ik ‘m nog een keer door de hal zie vliegen”. Zeg ik, met gelijk erachter aan ,,lopen maar!’’ Ze schieten de trap af. Het begint. De bal wordt hoog boven het hoofd gehouden. ,,Gooi dan, gooi dan’’ wordt er geschreeuwd. Ik zou niet meer durven gooien maar dit jochie gooit toch.
Er zitten spelregels in want af en toe roept iemand ‘hands’. Ik zie geen lijnen maar de bal is ook vaak uit. Waar het doel is, is me niet duidelijk. Er is een keeper of keepers? In mijn ogen lijkt dit op Australisch football zonder regels. ,,Klootzak’’ ,,Ho stop!’’ Roep ik, met een dreigend vingertje laat ik hem bij mij komen. Nou, heeft de juf het gedaan. Inmiddels zitten er twee rode, kwade jongetjes bij mij op het strafbankje.
Een bal vliegt rakelings langs mijn kaak. Er rennen drie pony’s achter mij langs. De meiden zijn pony’s. Galopperende beesten op dit rugbyveld lijkt mij nu niet handig. Afgeleid door de pony’s zie ik een speler dramatisch over de grond rollen. Ik klap in mijn handen, we gaan naar binnen. Ze vallen elkaar in de armen, er worden liederen gezongen. Elke maandag mag ik bij groep zes de wedstrijd fluiten. Daar kan menig hooligan nog een puntje aanzuigen.
