Mijn kleutertjes doen al een
langere tijd een beetje mal. 'Wij gaan onze jassen pakken' roep ik. Hup daar
gaan ze. Zonder duwen, trekken, sjorren komen zij braaf terug met
hun jassen en gaan netjes op hun stoeltjes zitten. Ik check de gang voor de
zekerheid even of daar niet een platgedrukte kleuter ligt. Zoals ik al dacht
ging dit net als de afgelopen week zeer gestructureerd. 'Ga met je hulpmaatje
in de rij staan' en daar staan ze alweer.
Serieus kijken die kleine
koppies mij aan. 'Waarom lach jij' vraagt een kleuter. Zonder dat ik het door
heb sta ik hardop te lachen. 'Ik vind jullie zo knap', zeg ik. Ik meen het, zij
weten het en ik zie ze gloeien van trots.
Die kleine regeltjes die voor een startende juf in
eerste instantie zo onbelangrijk lijken maar juist zo belangrijk zijn, lijken
het schorriemorrie ineens door te hebben. 'Loop maar jongens' ga ik giebelend verder. Daar lopen ze, twee aan
twee keurig in de rij. Het lijkt mijn eigen kleine militaire colonne wel.
Vanaf de zomervakantie heb ik ze flink getraind en het
harde werken wordt nu beloond. Bij
al mijn vijfentwintig kleuters stop ik flink wat veren in het achterwerk want
ik weet dit duurt maar even. Nog even en dan komt er weer een drukke periode, vergeten
we alles en zullen we zo af en toe weer eens lekker ongestructureerd elkaar de
hersens in slaan.
