De school
is uit. Op de wal fietsen twee jongens achter elkaar aan. Ze schreeuwen
scheldwoorden en blazen zich op. Vanuit het raam heeft mijn collega Toon zicht
op het stel. Toon is oudgediende, een man met een schat aan ervaring. Dat wordt
meppen, denkt hij.
De hele dag
heeft Roel subtiel zitten jennen en klieren: de pen van Robbert afpakken en net
iets te laat weer teruggeven, een propje op zijn tafel leggen, even tegen zijn
stoel aanduwen. Dat soort ongein. Plagerijen
die dringend om een antwoord vragen. Robbert heeft al die tijd zitten
broeden, de adrenaline steeg hem tot boven de oren. Maar steeds zag hij de ogen van de meester op zich gericht. Braaf negeerde
hij de uitdagingen van Roel. Tot na schooltijd, hij is het nu duidelijk zat.
De twee
gorilla’s lopen dreigend op elkaar af, de fietsen worden neergekwakt, de strijd
kan beginnen. Hormonen vliegen over de wal. Eindelijk kunnen ze elkaar zonder
toezicht eens even duchtig in de haren zitten. Eindelijk mogen ze
“gebroederlijk” bepalen wie de baas is. Zonder geniepigheden, zonder aanhangers,
zonder scheidsrechters, zonder storende volwassenen die “foei!” en “stop!” brullen.
Een eerlijk,
open gevecht. Dat zal rust brengen in de jongenslijven. Rust en duidelijkheid. Want als het voorbij is, weten de boys
tenminste hoe de krachten verdeeld zijn. Dan is de hiërarchie bepaald, de
rangorde helder. Kunnen ze zich weer met de leerstof gaan bezig houden. Hoogste
tijd, want deze guerrilla suddert en broeit al veel te lang. In de klas jeukt en
kriebelt het al weken, heel de groep heeft er last van. En meester ook.
Terwijl
Toon zich op de rekenschriften stort, draait hij zich nadrukkelijk met de rug
naar het raam. Hij ziet niks. Hij hoort niks. Hij weet van niks. Deze ridderkamp
zal blauwe plekken opleveren, misschien zelfs een tand door de lip. Maar vooral
ook: rust. Kan zijn groep eindelijk weer normaal gaan draaien.
Dan hoort
hij opeens de stem van juf Nicole. Een jonge collega, nu drie jaar van de pabo,
vertegenwoordigster van de kringgesprekkengeneratie. Ze rent het plein over, de
wal op en gilt naar de jongens dat ze op moeten houden. Die trekken zich daar
niets van aan, die zijn druk bezig met belangrijke zaken. Nicole rukt Robbert van
Roel af en gaat tussen hen in staan.
Nu móeten
de knapen wel stoppen. Loerend naar elkaar laten ze de preek over zich heen
komen. Vechten mag niet! Verdraagzaamheid,
respect, verantwoordelijkheid… Hoe vaak hebben we het daar op school niet
over gehad? Zal ik misschien maar even jullie ouders…?
Jammer, peinst Toon, nu blijft het
duel onbeslist. Wordt vervolgd, maar dan in de klas. Mannen onder elkaar
regelen dit soort zaken toch anders!
Leuk als je een reactie achterlaat
of het blogbericht wilt delen via de sociale media knoppen…
