Mijn vorige column stond op een andere bladzijde. Het lag te laat bij de redactie, dat was de reden. In het onderwijs kun je het gemakkelijk, lekker druk hebben: ,,Wij zoeken nog een voorzitter’’ ,,Ja , doe ik’’. ,,Jij kan zo leuk schrijven’’ ,,Ja, doe ik’’. Achteraf denk ik wel eens, heb ik nu alweer gezegd: ja doe ik?
Tegen het weekend was er nog geen column maar wel een weekend weg gepland. Zondagavond begin ik op Facebook tegen scharrel A, te zaniken. ,,Ik moet zoveel doen en mijn column is ook nog niet af’’’. ,,Zal ik je komen helpen?’’, zegt hij. ,,Ja’’, hoor ik mezelf weer zeggen.
Achteraf geloof ik dat hij iets anders bedoelde met ‘ helpen’. Maandag is er nog steeds geen column. ,,Ga maar naar school’’, zegt A. ,,Ik schrijf het wel’’. Hij is een betere schrijver dan ik en heb ik een andere optie?
Terwijl ik les geef, geeft de onderwijsassistent mij een briefje: ‘Het schooljournaal vraagt waar je column blijft?’. ,,WAAR BLIJFT MIJN COLUMN?!!’’mail ik A. Met rode blosjes van de avond, of is het van de stress, zie ik een mailtje binnenkomen. Terwijl de bel gaat lees ik ‘mijn column’ die duidelijk is geschreven door een mannelijke vrijershand, niet door mijn roze juffenpen. Ik besluit de redactie te bellen. Kun je het straks nog regelen? ,,Ja, doe ik’’ . Die column kwam op het nippertje. Nu nog ‘nee’ leren zeggen.
