Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Leuk juf, gaan we Halloween vieren?’ Ze komen enthousiast de klas binnen. Juf Jedermann heeft spinnenwebben voor de ramen gemaakt, er hangen vleermuizen aan het plafond en er zit een zwarte kat op haar bureau. Op de gang hangt een kasteel te wachten tot de witgewassen spookjes uit het gedicht* weer terug zijn uit de wasserij. Bij het schoolbord vliegt een heks rond op een bezem.

Halloween vieren? Dat niet, maar juf Jedermann vraagt zich af of kinderen nog steeds bang zijn voor dezelfde dingen nu ze zo’n stuk wijzer lijken. En als je al die enge dingen bespreekbaar maakt, ben je dan sneller van je angst af? Halloween is daar een uitermate geschikte dag voor, niet waar?  Bovendien is het een mooie introductie voor hun taal- en leesles.

‘Ik was vroeger bang voor donkere plekken. Als ik er langs moest, riep ik zachtjes:  ‘Ik weet wel dat je er zit hoor. Kom maar tevoorschijn.’ Ik heb het nooit aan iemand durven vertellen, want ik dacht dat ze me zouden uitlachen.’ Juf Jedermann kijkt rond. Niemand lacht, ze herkennen het. ‘Maar het gekke is dat er nooit iets tevoorschijn kwam.’, besluit ze. ‘Helemaal niet gek’, zegt Diederik, ‘er zat gewoon niemand!’ Nu lachen ze wel. Diederik slaat de spijker op zijn kop.  

Iedereen heeft wel wat te vertellen. Schrikbarend veel kinderen blijken bang te zijn voor geluiden in hun eigen huis, terwijl ze zich juist daar veilig zouden moeten voelen. Gerard is als laatste aan de beurt en zijn verhaal maakt de meeste indruk. ‘Weet je waar ik bang voor ben? Als mijn moeder al naar bed is, kraakt de trap zomaar ineens alsof er iemand naar boven komt en dan verstop ik me gauw in de kast.’ In de kast? Hoe bang moet je dan zijn?

‘Jij woont toch in een oud huis?’ Angst mag nu niet weer de overhand krijgen. Ze heeft al zoveel kunnen verklaren in dit gesprek. ‘Oude huizen kraken altijd, dat komt door het hout.’ ‘Echt waar?’ De opluchting is van zijn gezicht af te lezen. ‘Ik dacht dat het een spook was.’ Niet alleen juf Jedermann, maar ook Diederik blijkt na te denken, want hij zegt droog: ‘Hoe kan een spook nou kraken op de trap. Dan is het zeker een spook met schoenen aan.’ De hele groep begint te lachen, Gerard ook. ‘Ik zie het voor me.’, grinnikt hij. ‘Haha, spoken met schoenen aan.’ Als iets griezeligs grappig wordt, is het ineens niet zo eng meer.

Als ze ‘s middags spoken en spinnen aan het maken zijn, zegt Gerard ineens: ‘Juf, dat gedicht zouden ze wel als reclame kunnen gebruiken!’ Ze heeft niet direct door wat hij bedoelt, dus gaat hij verder: ‘Een reclame voor wasmiddelen!’ en met een overdreven vrouwenstem doet hij een tv-reclame na: ‘Mijn spookje is witter dan het jouwe. Ik gebruik ….’ ‘Goed idee’, zegt ze. ‘Als je wilt mag jij je spookje aan de waslijn hangen in plaats van bij het kasteel.’

Bang zijn is van alle tijden, maar erover praten is van deze tijd. Ze weet het nu zeker. Het helpt!

*http://interlyrics.com/song-lyrics/2326382-386333/Spoken-in-Het-Kasteel