De kerstvakantie zit er weer op. Wat was het weer een heerlijke ochtend met de groep en de enthousiaste wensen ‘Gelukkig Nieuwjaar’ klinken nog na in haar hoofd. Op naar de crackers met magere smeerworst en tomaat. Vaste prik na de feestdagen.
Oh ja, dat is waar ook. Ze zitten met elkaar in de hal.* Terwijl ze - achter een paar collega’s langs - naar een lege plaats aan de grote tafel loopt, passeert ze een lokaal waarvan de deur wagenwijd open staat. Jakkie, wat een vieze geur. ‘Bah. Ruiken jullie dat ook?’, vraagt ze aan haar collega’s.
‘Wat ruik je dan?’, vraagt Rita, die voor de deur van het lokaal zit en het dus ook zou moeten ruiken. ‘Tja, iets van vieze dweilen’, zegt ze, als ze de geur probeert thuis te brengen. Ze loopt voor alle zekerheid de klas even in, maar kan niet ontdekken waar de geur vandaan komt. ‘Nee, het komt niet uit de klas, maar hier ruik ik het weer.’, zegt ze dan. ‘Gek dat jullie dat niet ruiken.’ Rita kijkt haar een beetje bedremmeld aan. ‘Ik heb met Kerst een nieuwe parfum van Theo gehad.’
Morena gaat als laatste zitten op de lege stoel naast haar. Juf Jedermann’s rode kleur is gelukkig weer verdwenen. Ze kijkt opgelucht op. Dat ruikt een stuk beter. ‘Ben je ook met een nieuwe parfum verwend?’, vraagt ze. ‘Je ruikt zo lekker.’ Morena kijkt haar verbaasd aan. ‘Welnee, ik kom net van het toilet, misschien ruik je de nieuwe toiletspray?’
Juf Jedermann begint verwoed haar crackers te smeren om voor de tweede keer haar rode hoofd te verbergen. Soms heeft ze dat. Ongewild onhandig op sociaal gebied. Wat een geluk dat niemand haar dat kwalijk neemt! Het belooft weer een grandioos jaar te worden met zulke collega’s.
* http://www.positiefleren.nl/jufjedermann/kukru-ke-maharani
