Juf Jedermann Blogs Met Passie

Als het paard van Troje wordt geknutseld, bespreekt een groepje met louter jongens nog eens hoe slim het idee was om soldaten in een paard te stoppen. Ze bedenken met elkaar wat zij in zo’n paard zouden doen. Richard oppert: ‘Je zou er wel Transformers in kunnen stoppen´. Maar volgens de jongens in zijn groep zijn die veel te groot. Af en toe moet de juf even lachen om wat  ze eruit flappen. Uiteindelijk komen soldaten en bommen op een gedeelde eerste plaats.  Richard laat zijn oorspronkelijke idee nog niet varen: ´Maar met een paar Transformers, hadden die soldaten niet zo lang hoeven wachten.´ Daar zijn ze het allemaal over eens. Later sollicitant bij de Landmacht? Geschikt/ongeschikt? Wie zal het zeggen?

De muur op de gang lijkt wel een museum met al die vazen achter het glas van de wissellijsten. Toekomstige archeologen hebben de mooiste Griekse vazen van zwart papier gemaakt en met okerkleurig papier versierd. Net echt. En als je in de klas komt waan je je in de Griekse bergen, want de kast is nu net een Griekse wei. Er lopen gevouwen schaapjes op de groene grasvlakte. ´Mmmmm, geitenkaas´, zegt Sylvia, waarop de kinderen in haar groepje haar verbaasd aankijken. ´Het zijn geen geiten hoor´, zegt Wanda, ´het zijn schapen!´ ´Ja´, zegt de juf, ´en van schapenmelk kun je ook kaas maken en dat doen ze in Griekenland. `Welke kaas dan?, vraagt Sylvia geïnteresseerd.´ Feta´. ´Mmmmm, feta´. Zou ze later een kaasmakerij beginnen? Ze is nu al een kenner.

De kinderen kunnen niet wachten tot de ouders komen kijken naar de afsluiting van het project. Maar juist die afsluiting hangt als het zwaard van Damocles boven haar hoofd. Niet de Griekse gehaktballetjes die ’s avonds in haar klas aan de bezoekers zullen worden gepresenteerd. Twee moeders bieden spontaan aan zowel de inkopen als het bereiden te verzorgen. Wat baart haar dan zorgen? De voorstelling voor de ouders! Griekser dan de dans van Zorba, de Sirtaki, is er niet in haar ogen en die dans wil ze dus met de kinderen opvoeren. Wat een keuze voor iemand die totaal geen gevoel voor ritme en choreografie heeft.

De muziek vindt ze op You Tube en een vriend maakt er een CD van. Een hele dag is ze er thuis mee bezig. Gelukkig ontdekt haar duo-partner dat erbij téllen een goede steun is. Oefenen, oefenen, oefenen. Ze hoopt dat het gaat lukken, het moet! Joan en Sylvia zijn geboren danseressen en hebben het snel door. Ze is net met de kinderen mee aan het dansen om het voor te doen als Piet Zuiver van het CED even binnenwipt. Ze is de tijd van schaamte allang voorbij. De beste performers uit de klas komen gewoon vooraan en de juf zal vanaf de zijlijn regisseren. De bottleneck is de versnelling in de muziek. Ze gaan er steeds als hazen vandoor en het wordt een grote puinhoop. Maar uiteindelijk lukt het. Als de juf maar langzaam hardop telt: 1,2,3,4,5,6,7,8.

Nelleke dreigt tijdens de voorstelling tegen de muur te pletter te slaan, pas op! Dan telt Juf Jedermann zachtjes 1,2,3,4,5,6,7,8. O ja, vergeten. Ze vertragen net op tijd en verder gaat het super! Ouders zijn meteen in vakantiesferen en willen het nog een keer zien en horen. Wat een sfeer, wat een gezellig einde van het project! ‘Zorba, Zorba’, wordt er gescandeerd. Dan klinken nog een keer de zonnige klanken door de aula en veel moeders dansen mee voor de stoelen.

‘Hoe krijg je dat toch steeds weer voor elkaar? ’, fluistert de moeder van Richard in haar oor.  Ze moest eens weten hoeveel bloed, zweet en tranen het haar gekost heeft.  Ze vermoedt dat de baby’s van groot naar klein zijn neergelegd toen de  vaardigheden ‘grove motoriek en ritmegevoel’ werden uitgedeeld. En zij lag achteraan, alles was al weggegeven toen ze eindelijk aan de beurt was.