Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Juf! Andy doet raar!’ Een stuk of zeven jongens verdringen zich om juf Jedermann en willen allemaal tegelijk uitleggen hoe raar dan wel. Ze hoort in die kakofonie van stemmen de woorden ‘zonder onderbroek’, wat niet zo vreemd is tijdens het omkleden voor gym, maar de bewegingen die ze met een grijns voordoen, zeggen meer. Pff. Toen ze maar één kleedkamer hadden, was het een stuk eenvoudiger. Ze gaat nu iets later naar de jongens zodat ze de tijd hebben om zich snel om te kleden voor ze komt, al heeft dat nog een andere reden. Maar dat heen en weer geloop geeft haar wel het gevoel dat ze nooit op de plaats is waar zich wat voordoet.

Ze loopt de jongenskleedkamer in en gaat op een van de banken zitten. ‘Ik hoor dat hier een voorstelling is’, zegt ze enthousiast. Andy kleurt tot ver in zijn haarwortels en zijn grote, blauwe ogen worden nog groter. Moet hij zijn blote-billen-dans nu voor de juf voordoen? Hij zegt niets, maar dat is ook niet nodig. ‘Weet je’, gaat ze verder, ‘ik vind het altijd oneerlijk als iemand voorgetrokken wordt, dus kom ik je vragen om ook nog even in de meisjeskleedkamer op te treden.’ Andy wordt lijkbleek. ‘B.. bij … bij de meisjes?’, stottert hij, dat is zelfs nog erger dan hij dacht! ‘Ja Andy’, joelen er een paar, ‘zo doen we dat, eerlijk is eerlijk.’, maar ze houden gauw hun mond als de juf naar hen kijkt. Straks zegt ze nog dat ze mee moeten doen. Andy begint heftig nee te schudden bij de gedachte alleen al. ‘We kunnen natuurlijk ook afspreken dat je het hier dan ook niet meer doet. Je bent tenslotte nieuw, dus je kon het nog niet weten.’ Daar hoeft hij niet lang over na te denken.

Op de terugweg vraagt Andy: ‘Mag ik naast je lopen, juf?’ Dat mag en vertrouwelijk glijdt zijn hand in de hare. Hij kletst de oren van haar hoofd over het vakantiehuisje waar ze nu tijdelijk wonen en over de scheiding. Straks moeten ze weer verhuizen als het bungalowpark voor de winter gesloten wordt. Dan komt het hoge woord eruit: ‘Ga je het aan mijn moeder vertellen, juf?’ ‘Wat?’, vraagt ze verbaasd. ‘Nou, van mijn, eh, ‘dansje’? ‘Dat was toch een vergissing? Dat ga je toch niet meer doen?’ Hij schudt ernstig van nee. ‘Vergeven en vergeten’, zegt ze. ‘en als er iets is waar je over wilt praten, kun je altijd bij me komen, want ik denk dat het af en toe best wel moeilijk voor je is.’ En dat doet hij. Hij blijft graag om haar te helpen en zijn hart te luchten.

Soms blijft hij langer doorgaan dan zijn klasgenoten om dan met een vuurrood gezicht te ontdekken dat iedereen op hem zit te wachten. Ze vreest dat zijn oren niet in orde zijn en waarschuwt zijn moeder, die helaas andere prioriteiten blijkt te hebben. Gelukkig leren ze alle nieuwe letters aan door middel van gebaren die een bepaalde overeenkomst met de letters hebben, waardoor het onthouden makkelijker wordt. Maar als ze voor het eerst de gebaren niet heeft gebruikt, schrikt ze van Andy’s dictee en denkt meteen aan wat haar altijd verkouden zoon zei:  ‘Weet je dat ik vroeger dacht dat het onbeer en schildbad was?’ Zulk soort fouten ziet ze nu ook bij Andy. Na het ‘spel’ met de speld’* besluit ze de schoolarts in te schakelen als Andy’s moeder het deze keer weer laat afweten, maar zo ver komt het niet. Ze vertrekken. Dus schrijft ze een uitgebreid verslag mét waarschuwing voor zijn nieuwe juf. Zijn ‘dansje’ is ze allang vergeten.

Zijn nieuwe juf belt al snel, maar niet over zijn oren, daaraan wordt gewerkt. Ze vertelt geschokt dat Andy op gym een soort potloodventer is geworden. ‘Ik denk dat hij zo om begrip en een luisterend oor vraagt, want hij heeft al heel wat meegemaakt’ en ze vertelt hoe het bij haar is gegaan. ‘We zijn een nette school en hebben hem flink gestraft!’, zegt zijn nieuwe juf vinnig, alsof op andere scholen de ‘blote-billen-dans’ op het rooster staat. Wat een onbegrip! Arme Andy. ‘Praat dan eerst eens even met de schoolarts.’, probeert ze nog. Ze hoopt vurig dat die arts Andy’s noodkreet niet negeert.

  http://www.positiefleren.nl/jufjedermann/mooi-weer-deel-2-de-geur-van-shag-en-koffie