‘Als alle kinderen nou maar opgehaald worden’, schiet er door haar heen, ‘dan kan ik meteen terug, de school weer in.’ ‘Dag juf’. ‘Dag lieverd, ik geloof dat oma al staat te zwaaien. O, is het mama, ik kan haar niet zo goed zien. Ga maar gauw. Dag. Eet smakelijk en tot vanmiddag.’ Ze slaakt een zucht van verlichting als iedereen weg is. Met opgeheven hoofd loopt ze nog naar binnen, met gekruiste benen schuift ze verder over de tegels van de gang.
Pfff, wat duurt een morgen lang als je nodig naar het toilet moet! Omdat ze zo laat gebeld is, was er geen tijd meer voor een rondleiding. Geen ochtendpauze, want die hebben kleuterjuffen niet. En door de ervaring van vorige week - een in zijn lip geknipte kleuter - durft ze kleuters niet meer alleen te laten. Het gebeurde niet in haar groep, maar een ongeluk blijkt echt in een klein hoekje te zitten.
‘Dat haal je niet meer’, schiet er door haar hoofd. ‘Het eerste toilet dat je tegenkomt is voor jou.’ Opgelucht laat ze zich op het lage kleutertoiletje zakken. Pas als ze op wil staan, ziet ze het. Help! Elk flink uit de kluiten gewassen overblijfkind kan haar al vanaf de gang zien zitten door de halve deurtjes! Ze staat weer snel op, maar wel een stuk opgeluchter. Net achter het deurtje kan ze ongezien haar kleding fatsoeneren.
In de lerarenkamer blijft het stil, dus haar wanhoopsdaad is onopgemerkt gebleven. ‘Waar is het toilet eigenlijk?’, vraagt ze tussen neus en lippen door. Het is maar goed dat ze er niet naar gezocht heeft. Ze zou het niet gehaald hebben. ‘Hoe doen jullie dat eigenlijk als je nodig moet?’
Even op elkaars groep letten. Natuurlijk, dat ze daar niet aan gedacht heeft. Maar van nu af aan zet ze geen stap meer in een lokaal voor ze weet waar het toilet is. Hoe kunnen sommige leerkrachten het in vredesnaam ophouden tot ze thuis zijn? Ze zou het nog in een potje doen.
